EBA

EBA

Gdyby kręgosłupy były jak z kauczuku
na świecie zapanowałby pokój.
Wykopuję miłość własnymi łopatkami.

Nawet wysoki czynsz nie zrobi krzywdy koniowi.
Masturbuję twoje wspomnienie, niech się
stworzy od nowa jak chemik pół wieku temu.

Czują jak zapadają im się brzuchy,
dlatego wykrzykują nazwy swoich krajów,
wykłuwają sobie złoto z oczu.

Oglądają Fixer Upper przeżuwając swe posiłki
za 3,5 dolara. Od tego widoku chce się czytać
Marksa. Opisać różnicę czasu: 6 godzin.

Zdejmij wszystkie moje kości z piedestału.
Czy to choć trochę przypomina tobie
miłość jak z kauczuku?

Wywołuję Šalamuna,
wywołuję Karpowicza,
wywołuję wszystkie niespokojne składnie.

Od 24 maja do 9 września 2019 roku. Trzy i pół miesiąca. Tyle spędziłem w tym roku na saksach w USA. Nudna, żmudna robota, polegająca na staniu w do bólu kolorowym, do mdłości wesołym parku rozrywki o nazwie Busch Gardens. Któregoś dnia, siedząc na długiej przerwie, obserwowałem stołówkę pracowniczą (Employees’ Break Area – EBA). Na dwóch wielkich ekranach telewizorów leciał akurat program Fixer Upper, w którym bogaci, piękni, uśmiechnięci Amerykanie, z pomocą równie bogatej, pięknej i uśmiechniętej prowadzącej, decydowali, czy zrobić remont domu za 40 000 dolarów, czy może jednak za 50 000. Oglądali to ze swoich krzeseł, spoglądając w górę, zmęczeni, spoceni pracownicy parku, żywiąc się co najwyżej frytkami za 2 dolary, czy marnej jakości burgerem. Uderzył mnie kontrast, napadły frazy. Wątków jest tu jeszcze kilka, każdy jakoś związany z tą dłuższą wycieczką, ale mam wrażenie, że ten najważniejszy.