Tom zwarty, równy, ironiczny, pełen dystansu i humoru. Co nie znaczy, że niepoważny. Bo ciarki też proszę państwa przechodzą po plecach. I jest to uczucie dość rozkoszne, związane z przyjemnością intelektualną i pewnym estetycznym uniesieniem. 

Mamy tu więc opary nikotynowo-alkoholowe, męskie zabawy po pijaku, kpinę z popkulturowego bełkotu, podsłuchaną magmę codziennych rozmów. I wszędobylską miłość. To wiersze rozpięte między euforią a kacem. To historie, które w skrócie można opisać tak: gdzieś koło trzeciej nad ranem / cała banda wywala się na świeże powietrze – / wszystko dopite, żadnego papierosa, / potykając się rozcinamy ciemność.

Nadmiar obcych smaków może oszołomić przy pierwszym czytaniu, ale jednocześnie nie pozwala na rezygnację. Pomimo takiego przygniatającego położenia podmiot naznacza swój indywidualizm, podkreślając jednocześnie niemożność całkowitego skolektywizowania zachodniego społeczeństwa. Ta książka jest o wszystkim. I przede wszystkim – o Niczym. To miód na serce każdego amatora literatury i filozofii europejskiej.