Portret kobiecy, jaki się z tej książki wyłania, ma swoją specyfikę hiszpańską i iberyjską, ale Polka też się w tym lustrze, w tym zwierciadle zobaczy.

Zależało mi na tym, żeby to była inteligentna rozrywka, aby lektura nie była tylko przyjemnością, ale też pewną zagadką. Żeby pozostawiła czytelnika w stanie zawieszenia. Większość z tych opowiadań, chociaż się kończy, pozostawia odbiorcę w takim stanie, a więc jest to książka, która inspiruje też do pewnych przemyśleń, do szukania powiązań z własnym życiem oraz z życiem kobiet, z którymi się stykamy. To swego rodzaju intelektualne wyzwanie.

Już sam pomysł stworzenia tego zbiorku zasługuje na uwagę. Oto mamy opowiadania dziesięciu hiszpańskich prozaiczek urodzonych na przestrzeni praktycznie całego XX wieku. Zabieg ten pozwolił na zaprezentowanie czytelnikowi próbek hiszpańskiej prozy całego ubiegłego stulecia, która to proza nie jest zbyt dobrze znana w naszym kraju, a tylko jej znawcy zidentyfikują bez spojrzenia w notki biograficzne, sylwetki autorek poszczególnych opowiadań. (…) Portret kobiety nie jest więc manifestem feministycznym naszpikowanym wrogością wobec mężczyzn. Opisywana codzienność pozbawiona jest odruchów buntu wobec społecznego podziału ról. Wydaje się, że bohaterki opowiadań nie są zdolne do zmiany swojego życia, nawet jeśli w dotychczasowym życiu osiągnęły choćby ekonomiczną przewagę nad swoim mężem. Czy to przywiązanie do społecznego podziału ról? A może brak wiary w realność zmian? A może to coś, co poeci nazywają miłością (…)