Zbiór ten jest kolejnym powrotem Kwiatkowskiego do poszukiwania prawdy; niczym klątwa powraca kwestia śmierci oglądanej różnymi oczami, ale wciąż tej samej – niezrozumiałej, niesprawiedliwej, zapominanej, kłamliwie przedstawionej. Poezja ta nie jest łatwa, momentami nieprzyjemna, turpistycznie obrzydliwa – jest to jednak jej wielką siłą.

Kwiatkowski, komponując swoje kolejne zbiory, tak naprawdę pisze jedną, choć wielogłosową, historię, w każdej bohaterem jest człowiek uwikłany – w czas, w międzyludzkie relacje. Ta przemyślana wielogłosowość, jaką poeta tworzy poprzez przenoszenie tekstów z jednego zbioru i wkomponowanie ich w nową całość, czy powracanie do tych samych motywów, pozwala uwiarygodnić postacie.