Jest w tych intymnych, lirycznych wyznaniach niezmiernie dużo goryczy, choć znacznie więcej świadomej dumy autora, żyjącego po swojemu i na własną rękę. Bez potrzeby zbędnych usprawiedliwień z osobistych wyborów czy potrzeb.

To książka młodzieńcza, zaprawiona alkoholem i papierosami liryka o śmierci i miłości, “skaleczeniach chłopca” właśnie, o znaczących dotknięciach i utratach, i nawet o tych dotknięciach i utratach, które już nie znaczą, i które Wyszyński przyjmuje dość chłodno.

Jednak najbardziej – i najbardziej pozytywnie – zaskakuje w wierszach Wyszyńskiego subtelne, wyważone, niekiedy czułe, a niekiedy bardzo błyskotliwe i ironią podszyte rozegranie wątków homoerotycznych; nie ma w nich nic agresywnego i wulgarnego, ale również nic niepotrzebnie eufemistycznego i zawiłego – przede wszystkim zaś wydają się bardzo współczesne, osadzone w konkretnej, dzielonej z czytelnikiem rzeczywistości; nie popadają w anachronizmy.

Debiutancki tomik poetycki 20-letniego Filipa Wyszyńskiego, który już porównywany jest do Rafała Wojaczka i Andrzeja Bursy. Jego Skaleczenie chłopca to zbiór szorstkich liryków, które składają się na dziennik intymny skłóconego ze sobą i światem młodego mężczyzny.