Wiersze z tuż-tuż to ciągłe zwracanie się i poszukiwanie adresata wysyłanych komunikatów. Autorka demonstruje siłę poskromionego żywiołu liryzmu, powściągniętej konfesyjności, wyznań, które zostają jednocześnie zanieczyszczone przez odpryski, strzępy szumów, odbieranych mimowolnie, na każdej częstotliwości.

Tytuł najnowszego tomiku Julii Fiedorczuk – tuż-tuż – można odczytywać dwojako. Z jednej strony, jest to świadomość rytmu, w jakim zbliża się nieuchronne (nawet jeśli miałaby to być „tylko” “głodna noc”). Z drugiej natomiast – odległości, dzielącej dwoje ludzi, czy może szerzej: dwa odmienne byty. Obydwie interpretacje wydają się w równej mierze trafne. Autorka wyraźnie gra tu pojęciem dystansu.

Z tuż-tuż, ale i z wcześniejszych tomików, przebija erotyczność: erotyczność wyobraźni, słów i metafor, w końcu erotyczność wielu doświadczeń, w tym pisania.

Myślę sobie więc, że Julia Fiedorczuk wyczuwa przestrzeń wokół lepiej niż inni, intensywniej, zna pułapki, dostrzega i docenia ich misterne mechanizmy, w których zębatki wciągnięte zostają rąbki jej myśli. Ten typ wrażliwości, charakterystyczny dla poetki, obrazuję w głowie jako tarczę strzelecką: autorka otwiera się na świat, wystawiając zmysły na ostrzał – wszystko to, co jest  dostatecznie blisko, zwykle celnie trafia w myśli Fiedorczuk, przeszywając je swoją obecnością.

W tuż-tuż nieustannie mówi się i myśli nie tyle o kimś (o czymś), ile do kogoś (czegoś). Zaimek “ty” wydaje się racją bytu dla tych wierszy. Ich adresatem może być ukochany mężczyzna, mała córeczka (…), ale i drzewo, burza, wiosna (…).