Te wiersze są trochę jak podwodne bajki. To znaczy może spotkać się w nich i Królowa Śniegu, i Mała Syrenka. Ale to nie wszystko: cała reszta zdarzeń też jakby działa się pod wodą, na dnie morza; tam, gdzie można jeszcze myśleć, że świat należy się nam na własność.

Najistotniejszym, jak myślę, zagadnieniem nowej książki Julii Fiedorczuk jest wzajemne przenikanie się biosfery i logosfery. Im dłużej przyglądamy się tym wierszom, tym mniej mamy wątpliwości, co do możliwości pełnego ujawnienia się tej pierwszej, choć mnóstwo tu pięknych w swojej egzotyce fragmentów biologicznego. I, żeby już nie mówić bez przerwy o ważności języka, wystarczy przywołać jedną z konstatacji znalezionych na stronach tomu: słowem// się spotykamy// gdzie się kończy ciało . Słowo jest tu jak wirówka pralki nastawionej na bio. Wyprana biologia wydaje się piękniejsza, czysta, i … nierzeczywista.

Przed chwilą skończyłam czytać bio-tomik Julii Fiedorczuk, jej wiersze są konsekwentnie prześwietlone słońcem, cholernie żywe, jakby stanowiły odrębne organizmy, wyłaniające się z wody, powietrza; są takie naturalne. Pory roku, cykle kolorów, procesy biologiczne, kwiaty, ryby, czas wszystko to w wierszach stanowi właściwości lecznicze dla czytelnika; komunikacja następuje w słońcu, na tle nieba.

Królowa śniegu – druga część/strona Fiedorczuk, jest dowodem, iż najkruchszą i najokrutniejszą z dyscyplin uprawianych przez kobiety – jest biała poezja.

Czy jeśli biskup zezwala na sprawowanie liturgii w formie tańca, to znak, że podobają mu się kuse spódniczki śniadych parafianek? – a może wręcz przeciwnie, pod płaszczem swobodnego ekumenizmu przemyca się tu zarodki kryptoneopogaństwa? Książeczka pani Julii rzuca na ten dylemat niepowtarzalne, żółto-jesienno-wieczorowe światło. Jest już dość chłodno, ale nikt nie ma gęsiej skórki