Wyjść poprzez projekt z obszaru projektu? Ależ tak! Jak robi to Klara Nowakowska, każdy widzi: w sposób doskonale niezauważalny. Wiersze, przy których nawet krytyk na etacie ma ochotę na poezję. Nawet filolog polski na katedrze powraca w wiek niewinności. Jak tak można? Tak właśnie, jak robi to Klara: od nowa.

Wiersze Klary Nowakowskiej są skupione i oszczędne. To ciekawe i czytelne wzory ze słów, które nie pobudzają się nawzajem do nerwowego życia, lecz wyrażają: stany rzeczy i stany ducha tego, kto ich używa. Warto do tych wierszy wracać.

Różne są definicje dobrej poezji, jedna z nich mówi, że to tekst, który ma doskonałą ilość słów, z którego nie da się nic odjąć bez straty dla wiersza, ale w którym każde kolejne słowo byłoby zbędne, zaburzałoby harmonię. Według tej definicji najnowszy tomik Nowakowskiej, Składnia, to zbiór wierszy doskonałych. 

Dla autorki niezmiernie ważna jest czytelność (…), dzięki czemu jej wiersze są zrozumiałe, ba, atrakcyjne dla nawet niezbyt wyrobionego czytelnika. 

Notatki mniszki, ascetki słowa. Ale spod jakiego znaku, z jakiego zakonu? Precyzji i cierpliwości. Długo obserwowane – noszone w oku, sercu – miejsca wypuszczają w tych wierszach swoje kłącza, cienkie, białe, ledwie naszkicowane. To męczy. Ale kto powiedział, że poezja ma koić. Klarze Nowakowskiej chodzi o coś więcej. O uzmysławianie i obrazowanie miejsca w sobie, siebie w miejscu. Bo na styku tych dwóch sfer jest jakaś szczelina, prześwit… To nieraz dochodzi do głosu w jej wierszach.