Ta książka powstała z głębokiej sympatii dla jego twórczości, dla jego osoby, z czytelniczej życzliwości, swoistego zadłużenia i zadurzenia. Edward Balcerzan podczas nagrywania rozmowy wyraził obawę, że może się przytrafić książce – którą wywoływałam przecież, a nie pisałam – że obraz Karpowicza stanie się demoniczny. To przypadłość wielu biografii. W przypadku autora Słojów zadrzewnych sprawa nie jest tak jednoznaczna, wszak dla budowania mitologii-demonologii Karpowicza wiele uczynił sam poeta.

30 wspomnień. Nie są to zwykłe rozmowy, lecz zapiski przeszłości. Joanna Roszak wysłuchała swoich rozmówców, wydobyła z nich pełnię informacji o osobie Karpowicza. Kierunek rozmów jest nieobliczalny, co nadaje im oryginalny wymiar.

Krótko mówiąc: jeśli ten tom rozmów i wspomnień o Tymoteuszu Karpowiczu posiada jakąś uwodzicielską siłę, jakiś poznawczy sex appeal – a posiada – to źródła ich biją właśnie w tej chropowatości, dyskusyjności, nierówności, w rozpęknięciach i zgrzytach. To z nich bowiem wyłania się taki portret Karpowicza, o jaki – jak wolno mniemać – Joannie Roszak chodziło. Czyli – najkrócej rzecz ujmując – właśnie chropowaty, dyskusyjny, nierówny, rozpęknięty i zgrzytliwy.

Tym, co chyba najbardziej zachwycające w karpowiczowskim odwróceniu, to ilość, totalność, masa. Próba stworzenia macierzy z wielości – idea tak mi bliska – niemożliwość i niekonsekwencja podziału. Tylko w takiej masie odcinek jest w stanie przypomnieć przez chwilę zgubioną dynamikę linii. Próba napisania niemożliwej Księgi, zbudowania niemożliwych mostów. “Stawiajmy je nawet wtedy, gdy nie będzie już brzegów”.

Mamy do czynienia z artystą, który kreował swój wizerunek, świadomie tworzył własną legendę, miał swoich wyznawców.