Taka gra zderzająca ze sobą – mniej lub bardziej świadomie – głos i pismo (czemuż uparcie pobrzmiewasz mi tutaj, Derrido?!) to chleb codzienny współczesnych twórców “muzyki z tekstami”. Podobny rozdźwięk stosują prócz Fisza choćby Grabaż czy Lech Janerka. “Całkiem nieźle kombinują” – myślę często wsłuchując/wczytując się w te wieloznaczności – “dlaczego natomiast w młodej poezji, co w Derridzie i innych postmodernistach do cna jest oczytana, tak rzadkie i zwykle tak przewidywalne są podobne głosowo-pisemne kombinacje?”.

(…) Fisz posługuje się niekiedy charakterystyczną raperską frazą, która jest dziś odpowiednikiem dawnej poezji rapsodycznej, ale w jego tekstach kolokwializmy ustępują na rzecz odniesień do kultury (głównie popularnej), a zamiast często stosowanych w hip-hopie powtórzeń, mamy całkiem finezyjną metaforykę.

Nasycenie tekstów rockowych ironią, autoironią, dystansem, groteską, absurdem, poczuciem humoru w stylu grupy Monty Pythona, przerysowanie świata przedstawionego poprzez obrazki znane z popkultury

Jeśli w kulturze chodzi m.in. o to, by przerabiać i oswajać ludzkie doświadczenia, stany, lęki, a w popkulturze – by nabierać do nich dystansu, czyniąc z nich pretekst do rozrywki; to Fisz jest bardzo (pop)kulturalnym młodzieńcem, zaś 33 piosenki na papierze (najsilniej w 3. odsłonie) to seria naprawdę tyle pop, co kulturowa.

Fisz stworzył indywidualny, niepodrabialny styl, w którym zręcznie manipuluje szczeniacką frazą konfrontując ją z dojrzałym, ironicznym opisem rzeczywistości. Pełno tu elementów wpisujących się w obraz Polski lat 80/90. Białe adidasy, balonówki, MTV, kasety stereo, deskorolki oraz cały tłum najróżniejszych postaci zatopionych w kłębach dymu z śmiesznych papierosków z naturalnym wkładem. To wszystko tworzący przestrzeń młodzieńczej konfrontacji z dojrzałym otoczeniem.