Odwieczne dążenie poezji – “odpowiednie dać rzeczy słowo” – znajduje tu wyraz szczególnie dobitny. I to, jak sądzę, jest jednym z tych walorów liryki Ginczanki, którym uwiodła nie tylko Tadeusza Dąbrowskiego zmierzającego z jej pomocą pojąć, czym jest nie dająca się zrozumieć poezja.

Poetkę mniej interesuje kreowanie wyimaginowanych światów; bardziej odnajdywanie siebie – swoich emocji, wrażliwości – w świecie rzeczywistym. I wpisywanie siebie w tę różnoimienną rzeczywistość jako akt najdoskonalszego, pełnego istnienia. Akt tyle zaborczy, uzurpatorski, ile uprawniony niepisanym przywilejem poety. Jej twórczość brała się z nienasycenia (…).

Poezja Ginczanki jest osobna, nie wchodzi do kanonu literackiego, mimo coraz większego zainteresowania nie tylko polskich badaczy i badaczek. Mnożą się feministyczne odczytania jej twórczości, zwraca się też uwagę na polsko-żydowską tożsamość autorki. (…) Jej poezja pod względem językowym była bardziej pewna siebie, nowatorska i odważniejsza niż utwory Skamandrytów, z którymi była kojarzona. (…) Jej twórczość, choć momentami naiwna, dziecinna, jest nasycona wirtuozerskimi metaforami, neologizmami, otwartością formy. To wybitna poezja (…).

Jej liryka, ale i twórczość satyryczna to w zasadzie wielki, feministyczny, egzystencjalny i antysystemowy projekt. Dzisiaj powiedziałbym (nie bez lęku przed kolejną ideologiczną manipulacją) – projekt na wskroś genderowy. Androgyniczny rys tej poezji jest próbą przezwyciężenia zdeterminowanej przez płeć kondycji kobiety (…).

(…) zbiór wierszy Wniebowstąpienie ziemi uważam za bardzo cenny – daje nam możliwość próby czytania utworów Ginczanki na nowo, a jest to swego rodzaju wyzwanie. Poetka zawieszona jakby pomiędzy niebem a ziemią tworzy przestrzeń, w której istotna jest kobieca kondycja, własna mitologia, magiczny świat powstający poprzez dotykanie słów. Widać w nim dużo czystej radości z życia, chęć uchwycenia chwili (…), choć nie brak i niepokoju (…). Jest to lęk spowodowany barierami utrudniającymi całkowite oswojenie świata (w tym drugiego człowieka) i koniecznością opanowania rozproszenia. Bycie i niebem i ziemią utrudnia przyjęcie jednej perspektywy patrzenia na życie. Trzeba mieć na uwadze to, że istnieją tajemnice nie do przeniknięcia. Wniebowstąpienie ziemi jest jednak możliwe, a żeby nastąpiło potrzeba dużo wrażliwości, wytrwałości i odrobiny dystansu.

Poezją Zuzanny Ginczanki nie sposób się nie zachwycić. Nazywana “Tuwimem w spódnicy” i oceniana także przez pryzmat urody “otrzymała” pośmiertną szansę, by jej legenda, a przede wszystkim poezja mogła po raz kolejny odżyć na nowo. Jej wiersze mimo upływu kilkudziesięciu lat korespondują także z dzisiejszą rzeczywistością. (…) Była obdarzona niezwykłym zmysłem obserwacji świata, pisania o jego powszedniości, pięknie, które później zastąpiły: niepokój i zagłada.  Zawsze jednak towarzyszyła autorce wyjątkowa poetyka, opierająca się na metaforze i to bez względu na to, czy był to wiersz pisany w tonie witalistycznym, czy katastroficznym.