Zimowe królestwo jest wielką retardacją, daleką od sentymentalizmu, za to intymną i prostą jak rozmowa w łóżku. I po Larkinowsku przewrotną.

Im głębiej wchodzimy w strukturę Zimowego królestwa, tym dobitniej pokazuje ona maestrię i zadziwiającą intuicję psychologiczną młodego autora. A także znakomity styl. Poezje Larkina od początku były narracyjne, proza zaś – poetycka. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że niektóre strony powieści zawierają w sobie ukryte całostki (jak choćby dwa opisy śniegu otwierające część pierwszą i trzecią), które z powodzeniem mogłyby rywalizować z jego najlepszymi wierszami.

To nostalgiczne love story, mimo lirycznych fragmentów dalekie od melodramatycznej tonacji. Na tym m.in. polega siła Larkina, że potrafił opowiedzieć historię, która pod piórem mniej utalentowanego pisarza zamieniłaby się w ckliwy obrazek. Choć gdy pisał tę książkę Larkin miał zaledwie 22 lata, zdawał sobie sprawę z tego niebezpieczeństwa, dlatego w początkowych rozdziałach książki wykonał całkowicie przeciw-ckliwy gest: opisał wizytę u dentysty. Długi, pasjonujący, komiczny fragment, którego tematem jest ekstrakcja zęba młodej dziewczyny, przypomina o codziennym, horyzontalnym wymiarze życia. W gabinecie dentystycznym odezwał się głos codzienności, dokuczliwej, ale i zabawnej zarazem; choć scena spływa krwią i nosi znamiona groteski.

W tej opowieści Larkina znajdziemy bogactwo uczuć, od rozczarowania i nudy po zaskakującą czułość. A wspaniałe obrazy (to zasługa przekładu) zbliżają tę prozę do jego poezji.