Tekst o ludziach żyjących na obczyźnie

Na początku lat dziewięćdziesiątych minionego wieku mój brat wyjechał do Amsterdamu. Dzisiaj ma obywatelstwo Królestwa Niderlandów. Wyjechało ich wówczas wielu. Byli wśród nich dobrzy przyjaciele, byłe dziewczyny, znajomi.

Trzydzieści lat wcześniej mój ojciec wyjechał do Niemiec, za nim pojechał wujek i inni – przyjaciele ojca, znajomi i ziomkowie z całej Jugosławii.

W 2013 roku Republika Chorwacji stała się pełnoprawnym, dwudziestym ósmym członkiem Unii Europejskiej. Ludzie z całej Chorwacji zaczęli wyjeżdżać do krajów Europy Zachodniej i wyjeżdżają do dziś. Codziennie ktoś.

Moi przyjaciele są rozsiani po całym świecie: od Niemiec, Holandii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Szwecji, Danii aż po Kanadę, USA i Australię. Niektórych z nich nie widziałem ponad dwadzieścia lat. Żaden nie wrócił – ich życie upływa teraz gdzie indziej.

Nic nam nie zrobią dedykowałem bratu, przyjaciołom i wszystkim emigrantom z obszaru byłej Jugosławii, od Słowenii do Macedonii. To jest ich opowiadanie, ale też wszystkich Syryjczyków, Irakijczyków i Pakistańczyków, którzy przez Turcję, Grecję, Macedonię, Serbię i Chorwację codziennie próbują dotrzeć do swojej ziemi obiecanej.

Krótko mówiąc, jest to tekst o ludziach żyjących na obczyźnie.

19 lipca 2016, Zagrzeb

(przełożył Miłosz Waligórski)

Projekt Nowe głosy z Europy realizowany przez Biuro Literackie wraz z międzynarodowymi instytucjami literackimi działającymi w ramach platformy Literary Europe Live i finansowany z unijnego programu Kreatywna Europa.