Espace room

stypa

skoro wszystko sobie wytłumaczyłem to skąd tyle złości?
w tym drżeniu jest atawizm podobny ruchowi stopy do chujowego dubstepu.

mamy ten cud – z dwojga nas rodzi się wszechświat. zero w nieskończoność
przy każdym powstaniu. tylko skąd tyle złości i drżenie zwierzątek
na widok tego które już nie zadrży.

od zera już zawsze w “na zawsze”. pomyśl że w połowie pęka ci kręgosłup;
nie będzie wypłaty; kończy się wydanie.

repeta w miejsce ciągłości. poszarpana taśma.

błony

zabawne jak łatwo oddzielamy wnętrze od miliarda reszty
powołując się na skórę rybi pęcherz książkę do przyrody.
jakby imię było cierpkim winem. bełkotem chronionym
przed własną naturą jedynie przez kształt naczynia.
a wystarczy podziurawić to wszystko paznokciami
wpuścić trochę powietrza. jeden to dwa
a dwa to już pchli cyrk.

klasa be

na nas też przyjdzie pora. jak w tanim slasherze
znajdzie się obcość za maską i na garbatych plecach
zaniesie nas w miejsce błyszczące rybimi oczyma.

spróbujemy się kiwać w rytm stawianych kroków
na ścieżce cichej ciszą martwej ryby
i jednocześnie gwarnej jak to co w rybim wnętrzu.

nauczeni wybierać nawet gdy nie trzeba
rzucamy w przestrzeń słowa twarde jak chityna
pozornie nieodwracalne. reszta się kołysze.