W swo­jej jede­na­stej książ­ce poetyc­kiej lau­re­at Nagro­dy im. Szym­bor­skiej 2013 bada sto­pień pokre­wień­stwa i obco­ści mię­dzy sobą a świa­tem. Bóg w tym świe­cie już raczej nie miesz­ka, a mimo to wie­le wier­szy Jaro­sza wciąż przy­na­le­ży do cza­su sakral­ne­go i prze­strze­ni pul­su­ją­cej rytu­ałem. Poetyc­ki „pod­miot zda­rzeń” w swych wyra­zi­stych kadrach mie­rzy się z rela­cja­mi rodzin­ny­mi, pierw­szy­mi zwia­stu­na­mi sta­ro­ści, „świę­ta­mi żywych”, któ­re coraz czę­ściej bywa­ją świę­ta­mi zmar­łych. Zgod­nie ze sło­wa­mi auto­ra: „Piszę. To miej­sce, gdzie mogę spo­koj­nie pomo­dlić się,/ poklę­czeć”, otrzy­mu­je­my zbiór wier­szy będą­cych medy­ta­cyj­ny­mi przy­stan­ka­mi w życio­wej piel­grzym­ce.