Wier­sze-skraw­ki, pozba­wio­ne odau­tor­skie­go gło­su, pozor­nie pro­ste, wręcz for­mal­nie nagie, oka­zu­ją się nie­kie­dy trud­ny­mi do roz­wi­kła­nia zagad­ka­mi. Tym razem tytu­ło­wą „zagad­ką” inter­pre­ta­cyj­ną oka­zu­je się temat rela­cji rodzin­nych – wypa­czo­nych, ska­żo­nych prze­mo­cą i nie­ludz­ką (lub wła­śnie nie­ste­ty ludz­ką) bez­względ­no­ścią. Wycho­wa­nie w książ­ce Kwiat­kow­skie­go zamie­nia się w tre­su­rę w masce tro­ski, więź przy­po­mi­na myśliw­ską nagon­kę, a jedy­ne dzie­dzic­two to szta­fe­ta trau­my.