Wykrzywiam się na ten wszechświat

[Nie!]

Nie!
nie!
nie!
Histo­rio kocha­na,
dla­cze­go mnie?

Wykrzy­wiam się na ten wszech­świat,
jak na kre­ma­to­rium,
i idę sobie przez świat,
dro­ga histo­rio.

Tak sobie idę, idę
Moko­to­wem i Żoli­bo­rzem.
Znaj­dę jakiś kamiusz­czek –
gło­wę poło­żę.

[Naprzeciwko kują żelazo]

Naprze­ciw­ko kują żela­zo.
To nic.
Tele­fon dzwo­ni.
To nic.
Auta wrzesz­czą.
To nic.

Wan­do! Ja to wszyst­ko prze­krzy­czę mil­cze­niem,
nie napi­sa­nym wier­szem,
moim cie­niem.

[Nie wiedziałem, że radość jest tuż]

Nie wie­dzia­łem, że radość jest tuż –
ręką się­gnąć,
nie wie­dzia­łem, że teraz, że już
przyj­dzie do mnie pięk­no,

że to może tak nagle się stać,
jak bły­ska­wi­ca,
i że chcia­ło­by się żyć – ach! – trwać,
jak naj­wię­cej życia,

że moż­na kochać tak bar­dzo
pod koniec życia,
i że może to wszyst­ko zga­snąć
jak bły­ska­wi­ca.

Jasność

Obu­dzi­łem dobre­go pisa­rza,
byłem tro­chę zawia­ny,
to się zda­rza,
jestem z tego prze­sad­nie zna­ny.

Obu­dzi­łem go w dobrym celu
i wiersz poło­ży­łem obok,
powie­dzia­łem mu: „Przy­ja­cie­lu,
patrz: obłok,

przyj­rzyj się, to moja cór­ka,
widzisz, fru­wa,
spójrz – takie same ma piór­ka…”
i łeb mi się mgłą zasnu­wa…

A ja z tej mgły chcę uciec
w jasność,
powró­cić do jasno­ści, powró­cić,
zasnąć.

[Czy można się kochać w Umarłej?]

Czy moż­na się kochać w Umar­łej?
Moż­na.
A moja wła­sna śmierć? –
Mnoż­na.

Ja sobie pój­dę przez Żoli­borz na Powi­śle,
ja sobie jesz­cze pomy­ślę,
a potem pora­chu­ję jaskół­ki w nie­bie,
i same­go sie­bie pogrze­bię.

[Życie ulgowe]

Życie ulgo­we,
bez łez:
tobie poło­wę, sobie poło­wę,
a pies?

Oczy ma mądre, uszy dłu­gie,
ogon – raj­ski ptak,
więc po chwi­li nie­dłu­giej
mówię tak:

życie ulgo­we,
pomysł mam:
patrz – mię­so suro­we,
ja mu dam.

Żona ma oczy z żywi­cy,
a w oczach łza,
no i cze­mu, ach, cze­mu tu dzi­wić się:
wszyst­ko dla psa.

I żona, i ja mam hyzia,
że Łepek przede wszyst­kim…
I pies nam mor­dę lizał,
no i po wszyst­kim.