Smutek i żal

Żyliśmy w czasach, kiedy na poezji polskiej znali się najlepiej: poseł, informatyk, menadżer kultury, tłumacz i tłumaczka, i niedojebana (za przeproszeniem państwa) doktorantka czegoś, niedouczony gówniarz, żałosny dziennikarz, kursantka kursu twórczego pisania, zespół redakcyjny redakcji kultury plajtującego już na dniach dziennika, studenci trzeciego roku symulowania czytania, prawicowy minister, lewicowa kretynka, miss zagłębia, fotograf, mister wielkopolski.

Jakiej dopuszczam się tu parafrazy, wiedzą Ci, dla których literatura jest dziedziną wiedzy, twórczej i zawodowej działalności, jest sztuką i radością, zwyczajnie radością; nie zaś zaśniedziałym lub rozbłyskującym brokatami nic z perspektywy znaczącej nagrody skarbem narodowym, który trzeba po nogach całować, na ramionach wynosić z płomieni, zakopać lub oszczać.

Smutek i żal ogarnia, kiedy się trzeba zapadać jak w zjełczałe masło w teksty krytyczne zadanych ludzi na zadany temat. Bo by się chciało raczej przez nie przedzierać. A tu nikt nie woła. Nikt nie stawia pytań.

I nie ma żadnej, ale to żadnej siły na ziemi, w niebiesiech etc., co by potrafiła sprawić, że bycie poetą będzie czymś mniej lub więcej niż bycie poetą. Gdyby wyplenić bluszcz narosłych na zawodzie (zawodzie, dodajmy, jak każdy inny) chwastów, zostałyby nareszcie same, gołe wiersze. Może łatwiej by wtedy było je przeczytać.