Rekuhkara

Cletius Ohamara i jego kolega

Ben di Mambro siedzą przy żwirowni
w bayou chrupiąc pancerzyki
robaków wysysają mięso świerszczy skorpionów i tarantuli
ich chitynowe osłonki skrzeczą jakby wołały hiya Cle
how are you? po czym idą spać
najsmaczniejsze są jednak poczwarki jedwabnika
Ben zasypia wsparty na dłoni a Cletius na łokciu

spalić czarowników krzyczą
sny w ich wiosce

La chute

Wróbelku, nie ma cię
Theodore Roethke, Elegia dla Jane

mój ukochany odpowiada jak kardynał Dziwisz
nie był nie brał nie lizał
w ciemności modli się o plony urodzaje
skapują mu z rękawa
istota nieporozumienia miarkuje siłę jego ruchów
na wszystko ma czas
mene mene tekel ufarsin szepcze
zasypiamy

Cletius Ohamara wisi

w szafie długo przed tym jeszcze się wahał
nie mógł zdecydować czy umieścić imponderabilia
na wieszakach czy w szufladach
nie mieli garderoby ani osobnej sypialni
dlatego stoimy tutaj pośrodku
bałaganu klocków i misiów

nie mógł zdecydować czy ukrywać się na bagnach
podpełzać pod dom jedynie nocą
by chociaż popatrzeć
z zębami w dłoniach zgrabiałych jak sztylety
gotowy do skoku

Edna Hampton

wymyśla nową chorobę nigdy na nic nie cierpiała
a tak bardzo to lubi (cierpienie uskrzydla ją i motywuje do walki)
musi przy tym wspomnieć że za komuny była praca i wczasy mogła od razu umrzeć
na Kubie albo na Pafos

Edna nie potrzebuje wolności bo nie wie
co mogłaby dla siebie zrobić
(zrobiła już przecież wszystko: hoduje nowe choroby
którym nadaje imiona jak dzieciom
i kwiatom)

bywa smutna, kiedy w telefonie słychać coś nieznanego i wtedy
chciałaby rozbić nam na plecach krzesło

albo przylać kablem

Rekuhkara

te dziwne kraje powinny poznikać
ze wszystkich map z najstarszych atlasów
głosy umilknąć
ramiona wyblaknąć na mniej czekoladowe albo chociaż żółte
jak u mamy Lou kiedy padła na piasek przy studni
żeby później przenieść się
do dusznej klitki szpitala w pobliżu Galveston

gdyby udało się pozdejmować złoto z ich kostek
nosa i szyi
tylko trochę
jeszcze trochę
te dziwne kobiety mogłyby nas karmić

Cletius Ohamara śni

że mieszka w Polsce z własnej woli
porzucił wilgotne ciemności bayou tutaj ma więcej
wszystkiego: świeże pomidory twarogi i śmietanę
za półdarmo tylko tutaj jedni chcą go bić a pozostali
chcą bić tych którzy jeszcze nie wiedzą
kim jest Cletius który przecież zawsze ma
kłopoty w knajpach ładowniach statków
przy taśmie maszyny z kobietami i mężczyznami
czarny albo biały jako bankier lub maszynowy Cletius śni
i nie ma dla niego miejsca