Rekuhkara

Cletius Ohamara ma kłopoty

głównie dlatego że jest wysoki w pracy
wołają na niego długas albo czarnuch chciałby ich wszystkich
oszczędzić więc często udaje
niedosłuch lewe ramię
trzyma wyżej niż prawe mimo to
ciągle popada w tarapaty zwiesza wtedy głowę
i wlecze za włosy pod wskazany adres: greater manchester

czternaście za tydzień zabije tam
Ednę Hampton u której miał tylko naprawić okiennice
i chociaż chciałby ich wszystkich
oszczędzić najpierw przesunie czołem
po jej białych kolanach

Marnie

zawsze miała pod górkę nie tylko dlatego że jest córką
Cletiusa Ohamary i czyści pokłady w porcie
ma duży biust i zad w cieniutkich białych
szortach a jej imię zawsze myli się z Minnie
tymczasem to Marnie i któregoś dnia prawie znalazła miłość

okazało się jednak że jej skóra
śmierdzi mułem i rybami od tej pory budzi się z dłońmi
zaciśniętymi na biodrach
w środku ma
rozbitą butelkę

Cletius Ohamara i jego kolega

Ben di Mambro siedzą przy żwirowni
w bayou chrupiąc pancerzyki
robaków wysysają mięso świerszczy skorpionów i tarantuli
ich chitynowe osłonki skrzeczą jakby wołały hiya Cle
how are you? po czym idą spać
najsmaczniejsze są jednak poczwarki jedwabnika
Ben zasypia wsparty na dłoni a Cletius na łokciu

spalić czarowników krzyczą
sny w ich wiosce

La chute

Wróbelku, nie ma cię
Theodore Roethke, Elegia dla Jane

mój ukochany odpowiada jak kardynał Dziwisz
nie był nie brał nie lizał
w ciemności modli się o plony urodzaje
skapują mu z rękawa
istota nieporozumienia miarkuje siłę jego ruchów
na wszystko ma czas
mene mene tekel ufarsin szepcze
zasypiamy

Cletius Ohamara wisi

w szafie długo przed tym jeszcze się wahał
nie mógł zdecydować czy umieścić imponderabilia
na wieszakach czy w szufladach
nie mieli garderoby ani osobnej sypialni
dlatego stoimy tutaj pośrodku
bałaganu klocków i misiów

nie mógł zdecydować czy ukrywać się na bagnach
podpełzać pod dom jedynie nocą
by chociaż popatrzeć
z zębami w dłoniach zgrabiałych jak sztylety
gotowy do skoku

Edna Hampton

wymyśla nową chorobę nigdy na nic nie cierpiała
a tak bardzo to lubi (cierpienie uskrzydla ją i motywuje do walki)
musi przy tym wspomnieć że za komuny była praca i wczasy mogła od razu umrzeć
na Kubie albo na Pafos

Edna nie potrzebuje wolności bo nie wie
co mogłaby dla siebie zrobić
(zrobiła już przecież wszystko: hoduje nowe choroby
którym nadaje imiona jak dzieciom
i kwiatom)

bywa smutna, kiedy w telefonie słychać coś nieznanego i wtedy
chciałaby rozbić nam na plecach krzesło

albo przylać kablem

Rekuhkara

te dziwne kraje powinny poznikać
ze wszystkich map z najstarszych atlasów
głosy umilknąć
ramiona wyblaknąć na mniej czekoladowe albo chociaż żółte
jak u mamy Lou kiedy padła na piasek przy studni
żeby później przenieść się
do dusznej klitki szpitala w pobliżu Galveston

gdyby udało się pozdejmować złoto z ich kostek
nosa i szyi
tylko trochę
jeszcze trochę
te dziwne kobiety mogłyby nas karmić

Rekiniątko

szkli się na maśle w gęstych poduchach maślanki
w międzyczasie płaczesz na zabić księdza i wspominasz
rybiookiego cwaniaczka który jednak poczekał na twoją pełnoletność oplatając siecią
miłosnych pierdół
(ryba najlepiej dochodzi na maśle – mówili)
nie uciekniesz błękitny nosalku zjemy to wszystko
razem do rozpuku

Cletius Ohamara śni

że mieszka w Polsce z własnej woli
porzucił wilgotne ciemności bayou tutaj ma więcej
wszystkiego: świeże pomidory twarogi i śmietanę
za półdarmo tylko tutaj jedni chcą go bić a pozostali
chcą bić tych którzy jeszcze nie wiedzą
kim jest Cletius który przecież zawsze ma
kłopoty w knajpach ładowniach statków
przy taśmie maszyny z kobietami i mężczyznami
czarny albo biały jako bankier lub maszynowy Cletius śni
i nie ma dla niego miejsca