Czasem najlepiej widać, gdy się patrzy pod słońce

Świat widziany pod słońce z reguły niesie ze sobą spory ładunek optymizmu. Może razić, doprowadzać do łzawienia oczu, ale to najczęściej pozytywna siła, szczególnie w zimie, przy niedostatecznej ilości światła. I właśnie teraz, w chwili gdy słońce nieczęsto wychodzi zza chmur, a jak już, to najczęściej jest tak nisko, że oślepia, na rynku wydawniczym pojawia się nowość prozatorska Filipa Zawady Pod słońce było. Książka ma sporą siłę rażenia, nie tyko ze względu na tytuł.

Niespełna czterdziestoletni poeta, prozaik, bloger, muzyk, nauczyciel, rolnik, dziennikarz, budowlaniec, mistrz łucznictwa… dzieli się z czytelnikami czasoprzestrzenią ważnych drobiazgów dnia codziennego. Pod słońce było to ciekawa opowieść o poszukiwaniu siebie, w której pod znakiem zapytania stawiane są powszechnie przyjęte zasady i tzw. normalność.

W książce Filipa Zawady przewodnikiem po świecie zagubionego dorosłego jest dziecko – prostolinijne, naturalne, swobodne. Narracja jest tu jak wypuszczona precyzyjnie strzała – mknie, lecz w zwolnionym tempie, dzięki czemu widać każdy drobiazg w tle, który składa się na życie i który wpływa na jego bieg.

Obserwacje bohatera historii zapisanej w nowości Biura Literackiego Pod słońce było czasem zadziwiają, innym razem skrzą się filozoficzną głębią i błyskotliwym żartem.

„Wychodząc z cmentarza, natknąłem się na stado dzieci, z których dziewięćdziesiąt procent śmiało się, a jeden płakał. – Co się stało?- zapytałem zasmarkanego rudzielca. – Nie zostałem dopuszczony do komunii. – Dlaczego? – Bo nie umiałem powiedzieć „wszechmogący”.
Zdziwiłem się. Chłopiec miał po prostu problem z wymową. Podobno siostra zakonna orzekła, że będzie miał przez to kłopoty z komunikacją z Bogiem.

Zadziwiające, ale wiele rzeczy nie da się zrobić natychmiast. Nie da się wrócić do zdrowia, nie da się zmienić przyzwyczajeń, nie da się wybudować domu czy położyć podłogi.
Więc po co mi pośpiech?”

Czytając o chłodzie, który panował w budowanym domu, znajdujemy zabawną konkluzję: „Brak tłuszczu i rodziny strasznie wyziębia”.

A gdy bohater książki Filipa Zawady zostaje ojcem, dochodzi do wniosku: „Noworodki można by spokojnie oddawać do szkółki leśnej, ponieważ nauka w niej polega na rośnięciu”. Gdy trafia do „szpitala dla nienormalnych”, zabiera ze sobą nowy pięciopak skarpet. „Na metce jest napisane: «Ręczne łączenie czubków». Życie potrafi być zabawne”.

Niemal na każdej stronie książki znajdujemy subtelne przemyślenia i dyskretne porady, np. „Wszystkie niezamknięte sprawy ciągną się za nami do końca życia, a później obciążają kolejne pokolenia, które nie wiedzą, jak je uporządkować. Większość niezałatwionych spraw porządkuje wariactwo” lub „– Tato, mleko kipi, bo się je spuszcza z oka”.

Pod słońce było Filipa Zawady oślepia tytułem, językiem i opowiedzianą historią. Wyostrza zmysły i sprawia, że dostrzegamy więcej.