Historia jednego wiersza: „rozpad nie rozpacz”

O ile dobrze pamiętam, ten niedługi wiersz powstał z kilku różnych. Tych wcześniejszych wersji na szczęście nie przechowuję, żeby oszczędzić sobie niepotrzebnego bałaganu w notatkach. Jak to zresztą często bywa, wszystkie te wstępne frazy wywodziły się z wczesnej fazy procesu tworzenia, wybuchowej i chaotycznej. Ze spontanicznych notatek, zasłyszanych słów, natrętnych myśli. Spoglądając na te osobne szkice, stwierdziłam: „Hej, to jest przecież o tym samym, tylko jakby troszkę inaczej.” I wtedy zaczęło się łączenie, zszywanie i wycinanie. Potem „rozpad nie rozpacz” musiał sobie poleżeć (albo poleżyć) dłuższą chwilę, jak sałatka ziemniaczana w lodówce, jak owocowa galaretka. Jeszcze parę zerknięć, ostatnich cięć, z kilku wierszy – jeden. Żywy, prosty, wytargany za wszystkie krawędzie i głoski.