Kaśce

Kaśce

umiarkowanie lubiła dzieci, o ciąży
dowiedziała się parę tygodni później
kiedy wkroczyli do Aleppo, poszłyśmy zapalić

pod śmietniki, płakałyśmy obie, wiedząc: nic
nam nie jest

Robisz się dziwna. Choćbyś nie wiem jak chciała nie wiedzieć, coś w twoim ciele już rozumie. Budzisz się z płaczem. Śni ci się matka, co się chyba wcześniej nie zdarzało, albo że idziesz przez bagno, boso, w białej koszuli. Odpalasz dziwne filmy i oglądasz je w zadymionych pokojach przy wódce, udając, że nic cię nie dotyczy. Tylko coś każe ci patrzeć na brzuch.

Pierwszy trymestr jest decydujący, te tygodnie mogą jeszcze w miarę bezboleśnie oddać cię poprzedniemu życiu. Wiesz, że jesteś definitywnie niegotowa na bycie matką i dorosłym człowiekiem. Podejmujesz ryzykowne działania. To chyba powszechne; znajomi też balowali wtedy bez zahamowań. Póki nie ma wyniku – sprawa nie istnieje. To jednak po cichu zagnieżdża się między wami. Wasze spojrzenia niebezpiecznie często spotykają się w lustrze na pewnej wysokości.

Kilka lat później spotykam dziewczyny, które do sprawy podchodzą inaczej. Po studiach, po ślubie. Zrobiły, co miały zrobić, spotkały tego, kogo powinny były, i nie mają powodów, żeby udawać, że ciąża jest czymś innym, niż jest. Gdyby jej nie chciały – raczej by jej nie było. Wchodzą w temat praktycznie gotowe, nie są z nim same. Mogą to zrobić i robią.

To piękne, dzielne i budujące – w takich warunkach powinniśmy produkować kolejne egzemplarze naszego gatunku, o ile w ogóle ten segment działalności człowieka należy do rozważnych. Bo przyjdzie moment, na który nie masz skóry. W każdej tkance poczujesz pył i gruz zawalonych domów; taki lęk można mierzyć skalą poparzeń. Dowolna zła wiadomość mogłaby to z tobą zrobić, a jeszcze po drugiej stronie świata, za ciepłym morzem, nad którym będziecie szukać muszelek, one też się rodzą, rosną. A najbardziej: umierają.