dla moich dziewczyn

apostazja w weekend

eks­ko­mu­ni­ka jed­ne­go dnia – komu gro­zi, jakie ma
kon­se­kwen­cje, kto to może zdjąć – rozu­miesz? poważ­ne
pyta­nia, osiem­dzie­siąt tysię­cy czte­ry­sta wyni­ków

ale „jak usu­nąć cią­żę” zapy­tań jest wię­cej

ona spa­ła z księ­dzem, a była jesz­cze dziec­kiem
gdy­by to prze­szła lepiej, teraz by nio­sła cięż­kie sło­wa
na trans­pa­ren­cie

on woli wódecz­kę, książ­kę i pod­ry­wać miej­sco­wą poet­kę

ja archi­tek­tu­rę, nie­któ­re pie­śni, na pew­no malar­stwo
i jebać to – wycho­dzę na mia­sto; bo nie godzi się
stać tak: zrób­my gło­śny szan­son
z całej piz­dy w klak­son

nie daj­my im zasnąć

kontrabanda

pół roku na waliz­kach, naj­więk­szą jestem ja: para uchodź­ców
pośród morza gdzie budzą się mgły i krzyk fal – skrzy­dła
biją gra­ni­cę wody, wodę gra­ni­cy któ­rej nie widać; tam skąd
pły­nie­my każ­dy ma w środ­ku śla­dy kol­cza­ste­go dru­tu

czy są moje: bio­dra, ple­cy i usta, zagry­zio­ne pię­ści – cia­ło
prze­sta­wio­ne na cze­ka­nie, koszyk wepchnię­ty w sito­wie
koły­sze się i wra­ca, na brze­gu stoi czło­wiek
jego oko na uwię­zi kosza, butel­ka wód­ki przy łóż­ku
aby zato­pić strach przed zato­nię­ciem

są miej­sca, w któ­rych ktoś cze­ka ale nikt nie przyj­dzie, a ty śnisz
o tym, jak obce jest cia­ło, któ­re kocha­li inni, to rosną­ce cia­ło
bólu, jego puste wer­sy i nie­me godzi­ny, któ­re tkwią w powie­trzu

jak fina­ło­we uję­cie lotu poci­sku; roz­cią­gnię­ty do prze­sa­dy
huk i strach – pra­ca zapad­ni – ruch kop­nię­te­go krze­sła – gwóźdź
wbi­ja­ny w puls – zapach potu – płyt­ki oddech – świst w rurach

po ciem­ku liczę krę­gi, krą­żę dło­nią po kuli