Komentarz Agnieszki Żuchowicz do wiersza „Góro”

Góro

nic nie powie­my
ani ja ani ten bolec w gło­wie
nic nie powie­my, mil­czy­my
zna­my się na spo­łe­czeń­stwie:
kupi­my sobie kara­bin

rano

wsta­nę na rów­ne nogi
prze­trwam grzmo­ty
słu­chaj góro:
nie mam ci nic
do powie­dze­nia

nocą

wyła­do­wa­nia atmos­fe­ry
pogru­cho­ta­ły nam żebra
powie­dzie­li: to się zro­śnie
spo­koj­nie, podwo­imy wstrzą­sy
zdra­dą sta­nu rów­no­wa­gi

słu­chaj góro:
nic nie powie­my
zna­my się na spo­łe­czeń­stwie

moja mat­ka mówi że opę­tał mnie sza­tan i to już koniec i nic nie pomo­że i wyrze­ka się i nie dzwoń to nie dzwo­nię tyl­ko walę pię­ścią w drzwi jed­ną pię­ścią dru­gą pię­ścią prze­gry­zam sobie nad­garst­ki wszy­wam źdźbła tra­wy i milk­nę na dzień na dwa na rok a potem dzwo­ni że umie­ra i moż­li­we że umie­ra ale mnie to już nie obcho­dzi i tyl­ko nocą na uli­cy prze­łą­czam świa­tła na czer­wo­ne gdy­by mia­ła ocho­tę na spa­cer i chcia­ła kie­dyś zro­bić coś napraw­dę