Komentarz Marty Stachniałek do wiersza "bazar Różyckiego"

bazar Różyckiego

gdzieś w okolicach dworca wileńskiego widzę husarię piękną i lekką
jak zbliża się w moją stronę jest końcówka lata która trwa całe lato komary
też trwają całe to lato którego nie ma i nigdy nie było po drodze spotkałam
ludzi z iPhone’ami którzy stali się dla siebie krajobrazami
przez praskie ulice jedzie husaria piękna i lekka jak ostatnia nadzieja
jej prężne ciało jak jeden organizm nabiera blasku nabiera poklasku klakson
robię sobie z głowy bazar Różyckiego
kobiety ze straganów brzydkie i ciężkie
pomagają mi udźwignąć myśli jak skrzynie z warzywami
noszą je gdzieś przestawiają spluwają na chodnik przeklinają
a ja określam swoją lokalizację mówię swoim znajomym gdzie teraz jestem
znajomi odpowiadają że są zlokalizowani na realizację plantacji
polecam swoich znajomych swoim znajomym dodaję
kobiety ze straganów brzydkie i ciężkie do ulubionych
dodaję i rozwiązuję z nich całki jako sumy nieskończone
sumy wielu nieskończenie małych wartości
a w parku skaryszewskim dzieci puszczają kaczki

Cały ten folwark ma w sobie coś z fatalności ulicy Krokodyli, która przebiega przez ciebie raz na jakiś czas. Twoja sygnalizacja psuje się, powodując karambol. Myśli jak rozpędzone mustangi wgniatają się w siebie. Ciało tej dzielnicy jest sparaliżowane. Ciało tej dzielnicy to ciało pop-kultury. W całym tym zhomogenizowanym krajobrazie kultury masowej, w całym tym disnejlandzie, szukasz karuzeli dla siebie. Karuzeli z Madonnami. Karuzeli, która ma w sobie coś z lekkości przewiewnej sukienki a jednocześnie jest kawałem ciężkiego metalu. Uświadamiasz sobie, że kobieta z bazaru mogłaby być twoim autorytetem. Jej naturalizm cię onieśmiela. Chcesz być kobietą z bazaru. Chcesz mówić, gdzie poszłeś.