Komentarz Rafała Rutkowskiego do wiersza "Samsarka"

Samsarka

Naprawiam czasem stare piece przed zimą
czerpię radość z kurzu nigdy nie sprzątam
nowych systemów na komputer nie wgrywam
zmieniam często pościel jęczę czasem z zimna

przyklejam do ściany laką fotografie bez sensu
chodzić jest po ścianach we własnym pokoju
zawijać się w dywan schodami w głąb siebie
szukać zrozumienia nie trzaskając drzwiami

chodzić między piętrami liczyć sęki w dębach
to lubię, układać czas warstwami zanim do wieczora
wpadnie cały poranek południe i dalej zagniatać
zacznę kolejną skórę na jutrzejszą studnię

Pod sufitem zakładam różne kościoły za książkami
układam najcenniejsze książki nawet gram
w rejonach kartami, które nie wychodzą
jednak mi na dobre tylko na trudne rozumienia
jutra

Dzisiaj ma się liczyć ze mną, teraz chce najwięcej
potem wszystko jedno co się stanie wygra
co na tron wyniosę a co na sztalugi mam cichą
nadzieję że będą to zapałki

Wiersz Samsarka powstał z idei stworzenia czegoś z niczego. Wyprowadzenia z czarnej kropki mojego codziennego świata po to, aby zapanować nad nim. Opisanie poharatanego pokoju z perspektywy łóżka pozwoliło mi poczuć się jak zmarły, ale taki, który zaraz zmartwychwstanie, stąd zdrobniały tytuł. Samsara, czyli kołowrót narodzin i śmierci, może zdarzyć się nam każdego dnia. Codziennie doświadczamy małych końców: wydarzeń, godzin, przedmiotów, które otwierają kolejne cykle. Świadoma obserwacja takich procesów pozwala nam lepiej zrozumieć i przyjąć naszą sytuację względem ogromu wszechświata. Staram się w owym wierszu zwykłe czynności, takie jak jedzenie czy zajmowanie się sobą aby być lepszym człowiekiem, przedstawić trochę w sensie ezoterycznym. Nadać tajemnicze jestestwo zwyczajności, ale w takim sensie, aby nie było to do końca czytelne. Na tym właśnie polega magia, pozostawia tajemnicę do samodzielnego wywróżenia przez czytelnika. Często zapominamy, że wyobraźnia również jest rzeczywistością, przez to stajemy się jałowi i przestaje nam się podobać świat. Zapominamy o naszej wewnętrznej zdolności do nadawania jej nowych jakości, do ubarwienia zwykłych elementów, takich jak rodzina czy praca, niezwykłym i jedynym w swoim rodzaju kolorem naszej osobowości. Dlatego mój wiersz jest nie tyle protestem czy buntem przeciwko tej sytuacji, co moją osobistą próbą doprawienia codzienności tak, aby czuć, iż jest bezwzględnie moja. Podejrzewam, że Schopenhauer w Świat jako wola i przedstawienie chociaż po części właśnie to miał na myśli.