Komentarz Sylwii Gryciuk do wiersza "ciocia"

 ciocia

duchota nocy jest zaraźliwa

wieczór nabrzmiały czerwienią ostrą jak krew
unosi się jeszcze wokół goryczą

dym uderza mnie silniej niż cios
i wspomnienie snu
bezpieczne i ciepłe
topnieje we mnie wstydem

w przepoconej pościeli
budzę się wciśnięta pomiędzy kuzynki
jak trzecia bliźniaczka
wyrodna

one
zwinne jak małpki
ich złośliwy chichot spadał na mnie z samego czubka drzewa
na które nigdy nie potrafiłam się wspiąć

te małe szczypawice
moje ramię puchło od jadowitych ukąszeń ich nadgryzanych  paznokci

szybkie jak dzikie kundle
nigdy nie udało mi się ich dogonić
i w odwecie pchnąć na tyłki na których nie mogły siedzieć

ale teraz lepka ciemność niemalże zlewa nas w jedno
syjamskie trojaczki
albo jakąś trzygłową bestię z mnóstwem bezładnych kończyn
ciągle nieruchoma
wsłuchuję się w oddech
falujący wokół spokojem ich rozgrzanego snem ciała

czy uwędzą się kiedyś zupełnie
jak zawieszone na hakach wielkie ryby
zatopione w sen jak w niewzruszenie

może nagle nauczyłam się poruszać bezszelestnie
albo może to tylko noc głucha jest jak sen

jej gęstość krępuje płynność ruchów
i jestem jak statek zawieszony pośród ciemności wód
na próżno wypatrujący swojej zatoki

mama też musi być teraz pogrążona we śnie
inaczej usłyszałaby mnie przecież
jak cicho przedzieram się przez czerń

gdy roztrzaskane szkło na podłodze powoli stygnie

rano odnajdziemy w nim krajobraz po odpływie
pamiątkę po tym co wyrzuciło morze

ty i mama w milczeniu zbierzecie je jak kawałki rozszarpanego ciała

ciszę zakłócać będą tylko odgłosy jego snu
i zdawać mi się będzie że ciągle czuję jego ciężki oddech
gdy usłyszę jak przerzuca się z boku na boku ociężały
stary niedźwiedź
wokół którego krążymy na palcach

pośród dymu widzę cię jako posąg
ta twarz nie znana mi jest jeszcze jako ludzka

gdy w końcu mnie zauważasz jestem jak mały ptak
który na chwile przysiadł
i w zadumie przechyliwszy łebek
tępymi oczami przygląda się tobie jak jakiemuś lądowemu kuriozum

a jednak ulepiono nas z podobnych ciał
choć dla różnych słów

milcząc
obie wpatrujemy się w noc
w jej jednolitą toń

zacierającą różnice między tym co nieskończone
a tym co nieprawdziwe

nieproszony
jaśniejący księżyc wynurza się nad nami
i widzimy siebie jego złotym okiem

skarlałe
szkaradnie wypukłe
kanciaste

jego światło spływa na nas
jak odrętwienie

jak ulga

Jeżeli dzięki rodzinie po raz pierwszy możemy poczuć, czym jest miłość i poczucie przynależności, to jednocześnie też przez nią po raz pierwszy, na mniejszą lub większą skalę, dowiadujemy się, czym jest poczucie wyobcowania i nienawiść. Możemy to doświadczenie przetrawić na różne sposoby. Możemy też w ogóle nawet nie próbować, udając, że gorzki posiłek nigdy nie został zaserwowany. Przedzierając się przez sieci krewnych i powinowatych w każdej rodzinie znajdziemy jakieś tematy taboo, jakieś sekretery i sekreciki: bolesne zdrady, o których mówią wszyscy, tylko nie główni zainteresowani; pijaństwo i alkoholizm, których efekty trzeba zobaczyć na własne oczy, bo żadne opowieści nie oddadzą tego, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami; samobójcy, którzy już zawsze postrzegani będą przez pryzmat swojej śmierci; ojcowie, którzy odchodzą i matki, których jakby nigdy właściwie nie było.

Załączony wiersz  to próba emocjonalnego kolażu ze wspomnień, w których dziecięce „ja” po raz pierwszy konfrontuje się z nieznanym sobie jeszcze, gorzkim światem, w którym żyje część jej rodziny.