Samotność długodystansowca

Arkusz poetycki Krzysztofa Szeremety zatytułowany Długi dystans wprowadza potencjalnego czytelnika w indywidualny świat kolażowych spiętrzeń, powidokowych wrażeń i momentalnych, odruchowych reakcji na płynny, nieoczywisty bezmiar niesprawdzalnych do końca rozpoznań. Bohater Szeremety nie pozostaje nikomu i niczemu dłużny. Tkwi w permanentnym napięciu, ustawicznie rozpraszany przez jednoczesne odłamki świata materii i ducha, świata wyobrażonego, widmowego wręcz, poprzez który należy przejść jak przez tunel, szukając po omacku tlącego się gdzieś światełka. Problem w tym, że, posługując się metaforą Slavoja Žižka, owe światełka to nie wyjście z pułapki świata czy jako takiego życia, a raczej światła nadjeżdżającego pociągu. Szeremeta wodzi nas, jako czytelników, po różnych manowcach, zaprasza do szkatułkowych historii, dzieli się nie tylko swoim językiem, ale również pokazuje, jak jest dzielony i rozwidlany językami najrozmaitszych maści. Chce być niekiedy czysto liryczny, ale wychodzi mu na to, że raczej jest ową liryką tylko podminowany, ponieważ biegłość różnych języków, wszelkich dopływów, skutecznie podmywa i narusza czysty liryczny przekaz tych wierszy. Proces uwikłania w stany emocjonalnych wybłysków kończy się demarkacją wyrażalności. Przynosi to nadspodziewany zestrój tropów i kodów. Owa graniczność staje się autorskim punktem zwrotnym. Szeremeta buduje więc swoją poezję na zwrotnych i schyłkowych momentach wypowiedzi. Wiersz składający się z cząstek i skrawków zatomizowanego świata, tworzy autorski wymiar jego pełni – pustej, szarej, kalekiej i zarazem paradoksalnej – z której wyłania się obraz samotności długodystansowca.