Zestaw narzędzi podręcznych

Książka Nieobecność jest mono­lo­giem syna skie­ro­wa­nym do ojca w for­mie luźnych, ale komponujących się w całość nie­wiel­kich impre­sji. Mono­log chce zada­wać pyta­nia, wypeł­niać luki, porządkować. Posta­cie w książce żyją tro­chę, tak jak­by, bywa­ją względ­nie obec­ne. Poza tytu­ło­wą nieobecnością mamy do czy­nie­nia z całą pale­tą bra­ków, któ­re doty­ka­ją boha­te­rów, bra­ków współ­ist­nie­ją­cych, defi­cy­tów, któ­re defi­niu­ją, powo­du­ją zacho­wa­niem, wład­czo kie­ru­ją życio­wy­mi wybo­ra­mi.

Chcę prze­ma­wiać do czy­tel­ni­ka obra­za­mi. Oczy­wi­ście obra­za­mi napi­sa­ny­mi. Bo czy­tel­nik przede wszyst­kim powi­nien widzieć, musi mieć moż­li­wość dotknąć, może nawet poczuć, dopie­ro z tego rodzi się zro­zu­mie­nie. Wie­rzę, że to się uda­ło.

Inte­re­su­ją­ca jest dla mnie kwe­stia: jak bar­dzo moż­na żyć ilu­zo­rycz­nie? Jak dale­ce da się uni­kać, jak bar­dzo moż­na się mijać? Co o tym prze­są­dza, że sta­je­my się albo spraw­ca­mi kie­row­ni­czy­mi swo­je­go życia, albo jego ofia­ra­mi? Jak głę­bo­ko potra­fią się­gać mecha­ni­zmy obron­ne, któ­re za swe zdro­we zada­nie mają prze­cież chro­nić inte­gral­ność naszej psy­chi­ki, ale za dale­ko posu­nię­te mogą być wymie­rzo­ne w samą esen­cję egzy­sten­cji. A już na pew­no w jej jakość.

Nieobecność jest wie­lo­po­sta­cio­wa, jest kon­se­kwen­cją: wyco­fa­nia, wypar­cia, pro­jek­cji, prze­nie­sie­nia, fru­stra­cji, lęków, cho­ro­by. Mamy tu mię­dzy inny­mi: nie­obec­ność ojca, nieobecność bra­ta, nieobecność męża, nieobecność mat­ki, nieobecność part­ne­rów. Boha­te­ro­wie zasia­da­ją do gry i gra­ją swo­imi życia­mi. O swo­je życia.

Agre­gat próz składający się na Nieobecność to zbiór kloc­ków. Zestaw narzę­dzi pod­ręcz­nych, przy pomo­cy któ­rych czy­tel­nik otrzy­mu­je moż­li­wość rekon­struk­cji wewnętrz­nych świa­tów boha­te­rów i rela­cji pomię­dzy tymi świa­ta­mi. Jestem nie­zmier­nie cie­ka­wy, jak bar­dzo to zoba­czy.