Wybieganie z raju (2006–2012) (2)

Paralaksa w weekend (II)

Dzi­siaj byłem prze­bra­ny za rybę,
pły­wa­łem wokół tra­twy.

Nio­są nas róż­ne wąt­pli­wo­ści,
zda­nia bez inter­punk­cji, ścież­ki
wydrep­ta­ne okru­cha­mi cia­sta.

Są wypu­kłe i śli­skie. Gdy doty­kam –
pęka­ją.

Pęka mi skó­ra na ple­cach. Czy­tam
i nie śpię.

Albo mle­ko na scho­dach
albo wie­czór, bez­lud­ny, na stat­ku.

Wydzielina

Dra­pię się dło­nią,
któ­rą piszę.

Pisa­nie nie jest
dło­ni pisa­ne.

Dłoń uru­cha­mia narzę­dzia.
Sub­stan­cja toczy przy­rząd
albo tło­czy olej.

Olej jest sub­stan­cją na pogra­ni­czu „skoń­czo­no­ści”.
Oli­wi­my narzę­dzia, by uspraw­nić pra­cę.
Prze­sko­ki pomię­dzy są traf­ne lub nie­traf­ne.
Wszyst­ko, co oddzia­łu­je, waży wpierw samą wagę.

Tutaj jest kłę­bek gra­ma­ty­ki.

Wybieganie z raju

Komi­ny pra­cu­ją na nasze zamy­śle­nie, mają ast­mę,
oddy­cha­ją cięż­ko. Cze­kam aż skoń­czysz wpa­try­wać się
w tą nie­bie­ską cegłę wiszą­cą nad nami, zauwa­ży­łeś,
jak rzad­ko uży­wa­my w roz­mo­wie kolo­rów? Każ­de
dopo­wie­dze­nie koń­czy się na brze­gu ław­ki, mar­twie­je.

Wiesz dobrze jak była nie­śmia­ła. Zawsze sia­da­ła
na moich kola­nach, a ty w myślach cedzi­łeś: dziw­ka.
Teraz myślę że bra­ło się to ze zwy­czaj­ne­go zro­zu­mie­nia,
nie z zazdro­ści, a rodzin­ne­go powi­no­wac­twa.

Chodź, bo spad­nie nam jesz­cze na gło­wy. Było by
nie­do­brze wra­cać do domu z oskar­że­niem
o dewa­sta­cję nie­ba. Przy­spiesz kro­ku,
ta cegła obra­sta sadzą. Rzę­sy się tlą.