Wybieganie z raju (2006-2012) (2)

Paralaksa w weekend (II)

Dzisiaj byłem przebrany za rybę,
pływałem wokół tratwy.

Niosą nas różne wątpliwości,
zdania bez interpunkcji, ścieżki
wydreptane okruchami ciasta.

Są wypukłe i śliskie. Gdy dotykam –
pękają.

Pęka mi skóra na plecach. Czytam
i nie śpię.

Albo mleko na schodach
albo wieczór, bezludny, na statku.

Wydzielina

Drapię się dłonią,
którą piszę.

Pisanie nie jest
dłoni pisane.

Dłoń uruchamia narzędzia.
Substancja toczy przyrząd
albo tłoczy olej.

Olej jest substancją na pograniczu „skończoności”.
Oliwimy narzędzia, by usprawnić pracę.
Przeskoki pomiędzy są trafne lub nietrafne.
Wszystko, co oddziałuje, waży wpierw samą wagę.

Tutaj jest kłębek gramatyki.

Wybieganie z raju

Kominy pracują na nasze zamyślenie, mają astmę,
oddychają ciężko. Czekam aż skończysz wpatrywać się
w tą niebieską cegłę wiszącą nad nami, zauważyłeś,
jak rzadko używamy w rozmowie kolorów? Każde
dopowiedzenie kończy się na brzegu ławki, martwieje.

Wiesz dobrze jak była nieśmiała. Zawsze siadała
na moich kolanach, a ty w myślach cedziłeś: dziwka.
Teraz myślę że brało się to ze zwyczajnego zrozumienia,
nie z zazdrości, a rodzinnego powinowactwa.

Chodź, bo spadnie nam jeszcze na głowy. Było by
niedobrze wracać do domu z oskarżeniem
o dewastację nieba. Przyspiesz kroku,
ta cegła obrasta sadzą. Rzęsy się tlą.