Bliska autorce do niedawna poetyka lirycznego wyznania jest tutaj już zaledwie elementem montażu różnych stylów i głosów, miejsce znanej nam już zadziorności zajęła emocjonalna skrytość.

Co istotne – bohaterem lirycznym tej poezji jest kobieta uwikłana w codzienność, a jednocześnie bogata duchowo, intensywnie zaangażowana w wewnętrzne przeżywanie. Czytać zatem można tę poezję jako świadectwo feministycznej świadomości, ale też – w szerszym wymiarze – jako świadectwo dojrzałej refleksji nad relacją pomiędzy człowiekiem a światem. To poezja nie tyle kojąca, co właśnie rozdrapująca rany, zmuszająca do zastanowienia, niepokojąca.

Poezja Wolny-Hamkało nie jest jednak powierzchowna czy uproszczona. Jest skondensowana. Jej gęste obrazy pejzażu i doświadczenia płyną z wyższej aspiracji – ze świadomości, czym to wszystko mogłoby być, gdyby nie jakaś wstępna, przyrodzona skaza. Gdyby nie fatalizm, który wszystko czyni mniejszym, sprowadzając (jak w znakomitym wierszu “Zdarzenie”) ludzkie więzi do chwilowego związania cieni.