Elementy paraboli są w utworze Falkiewicza dość dobrze widoczne, tekst można postrzegać też jako pamiętnik czy dziennik intymny. Myślę, że rozpoznań może pojawić się jeszcze kilka. To jednak działa na korzyść Świetlistego, które, podobnie jak zarysowane w nim kobiety, nie daje się złowić w sieć prostych diagnoz krytycznoliterackich.

Hipotetyczna metafora ślepoty, metafora faktu jej poetyckiego zapisu – i wewnętrzne w nim metafory – to potężne czytelnicze narzędzie. Działa nie mimo konkretu fabuły, ale właśnie przez niego, przez nadpisaną nad nim uniwersalizującą baśniowość – i techniczną sprawność realizacji, smak i wyczucie Autora: „złocenia”.

Falkiewicz wybiera poemat filozoficzny, aby opowiedzieć o pewnych szczegółach swojej biografii, ale także, by przedstawić swój światopogląd twórczy. (…) Podmiotem narracyjnym poematu jest kobieta. Ma to swoje konsekwencje, chodzi bowiem o włączenie do tekstu innej niż męska perspektywy – i w ten sposób o skonstruowanie całości. (…) Kobiecy punkt widzenia uzupełnia inny. Ważnym składnikiem teorii Falkiewicza jest wiek biologiczny, traktowany jako kategoria postrzegania. Nie chodzi o uniwersalny podmiot, ale o perspektywę zmieniającej się w czasie osoby.

Świetliste Andrzeja Falkiewicza, bo stanowi to ewenement w twórczości autora między innymi, oczekiwanego przeze mnie niecierpliwie, zbioru tekstów noszącego tytuł Ta chwila (zapowiedź wydawnicza Biura Literackiego na grudzień A.D. 2013). Nie jest to jednak ewenement wyłącznie w skali twórczości Falkiewicza, to ważne dzieło polskiej literatury i polskiego języka.