Wracam (…) do koronnej idei twórczości Andrzeja Falkiewicza, do jego poczucia braku we współczesnej literaturze istotnej i ryzykownej prezentacji “ciągłości widma”. Jego zdaniem, mówi się na tyle, na ile sama mowa pozwala, pomijając to, co przed nią i tuż za nią, a może też, równolegle, obok niej. Żeby doświadczyć autentyczności bycia, trzeba zderzyć siebie i czytelnika z mową zwielokrotnioną. Być może istota tak intensywnie pisanej, wielostrumieniowej prozy, wiąże się z polifonią. Na przecięciu wielu idiomów pojawić się może coś na kształt wstrząsającego zrozumienia całości, przejrzenia, gdyż prawda objawiana przez jeden język jest szczątkowa, efemeryczna. Stąd pomysł na umieszczenie w jednej narracji strzępów branych z wielu kultur, języków, środowisk. W takiej przestrzeni nie ma kolizji między tym, co oficjalne i nieoficjalne, co przyjęte, a nieprzyzwoite. Ta jednorodność jest na tyle oryginalna, że nie wstydzi się klisz i nawiązań, braterskich ukłonów kierowanych w stronę Buczko., Karpo., i Gombro. Styl artystyczny ma mieszać się z twórczością naukową, poezja o lingwistycznej proweniencji z pomysłową skatologią, dewiacja z obywatelską polemiką, traktat metafizyczny z powieścią w listach; wszystko we wszystkim, a gdyby tego było mało, choć już znacznie wykroczono poza to, co “dotychczas było wolno filozofującemu krytykowi”, dodatkowych doznań i olśnień dostarczyć mają reprodukowane obrazy i pocztówki, tabele i rysunki, różnie sfunkcjonalizowane kroje czcionek oraz “znaki typograficzne programu Microsoft Word 6”.

Był jednym z najbardziej oryginalnych uwodzicieli intelektualnych PRL. Wydana trzy lata po śmierci Andrzeja Falkiewicza Ta chwila to świadectwo czasów, gdy literatura chciała być czymś więcej niż sprawnie opowiedzianą historią. Świadectwo nieprzyjemne – nie tylko dlatego, że trudne w lekturze.

Chwilowość  Tej chwili staje się zaleceniem czytelniczym, sposobem obchodzenia się z literaturą, odbiera jej bowiem spójność i całościowość. To książka właśnie na chwilę – do przeczytania, odłożenia, przemyślenia i do powrotu, przede wszystkim. Już okładka stawia pod znakiem zapytania linearną lekturę: cytat zapisany na zewnątrz zaczyna się na ostatniej stronie i kończy na pierwszej, i odwrotnie, kończąc książkę, znowu znajdujemy się na jej początku. Ciągłość nie zawiera się tutaj w chronologii, dlatego Ta chwila  przepełniona jest odsyłaczami, a sieć przypisów zbudowana została z włókien, które – zgodnie z życzeniem autora – wiązać mają realne fakty, poronne conocne ledwo-zwidy oraz doświadczane fenomeny psychiczne ze snów i z jawy.