Nowe wiersze Jacka Dehnela nawiedza kłopotliwe “pod spodem” i “na zewnątrz”. Wobec zdwojonego naporu, tym bardziej przejmują elegancja formy i biegłość warsztatu. Autor “czuwa nad strukturą, która nić za nicią,/ niepowstrzymanie pęka, pruje się zaciekle”. Ironia? Nie, gdy autor czuwa. Wie, co począć z czułością. Czuje pointę, jak nic.

Jednym ze sposobów na lęk związany z przemijaniem jest osadzenie w kulturze. Bo jeżeli coś trwa (w pamięci, w książkach, na płótnach, na płytach, na kliszach, w nutach, w stiukach czy gzymsach), to jednak unikamy zupełnego rozpadu. Dlatego Jacek Dehnel jest tak klasycyzujący. Stąd rymy, Justynian II, Karl Czerny, Chopin, Mozart, Larkin, Auden, Krall, Il Sogno, Sewastopol, Erytreja, Merowingowie, Orland, Tristian, Medea, Łucja z Lamermoor, krynoliny, Friedrich, Warhol, Mapplethorpe, Gertruda Stein, Tkanina z Bayeux, “Big Splash” i tak dalej.

W wierszach Jacka Dehnela cenniejsze od zabiegów formalnych wydają mi się momenty bezwstydnie wzruszające, jak choćby fragment wiesza “Prima”, w którym dusze porównuje się do przedmiotu zaciśniętego “w piąstkach/ czterolatka”. Takich momentów jest w Brzytwie okamgnienia sporo i wcale niekoniecznie towarzyszą im “trąby, kotły, puzony” (“Pierwsze 5-8 minut”).

Dehnel zarzucił nas powstrzymywaną lawiną wspomnień, od Lali do Brzytwy okamgnienia; a ileż ma jeszcze w szufladach… Czas, przemijanie, historyczność i heroiczne próby zatrzymywania mknących chwil, owego “okamgnienia”. Próby najwyższego lotu! I w tym locie nagłe i czułe przestoje, wręcz ejdetyczne zastyganie przy ziarenku piasku, bruździe na twarzy, rysach na marmurze. Klasycyzm może być płodny, gdy wyprowadza się go z muzeów na ulice i wtrąca we własne życie.

W chwili, w której bohater wierszy Jacka Dehnela wyrusza w podróż wierzę, że teraźniejszość pakuje się w minione. Ktoś wraca z ostrego obrazu w rewiry zamglone, by zatęsknić i przeżyć raz jeszcze zasłyszane historie. Czytelnik staje wtedy w centrum estetycznej siatki wiersza, która jak sfera miejskiego placu, pustego o poranku, wyłapuje powoli barwy, ich zapach i wolną przestrzeń. Wtedy pokój, jak skrzyneczka etymologa czy pudło aparatu, potrafi przechować chwilę o wielu warstwach czasu.

Dehnel wiąże zjawisko okamgnienia z techniką fotografowania, działaniem migawki aparatu. (…) Jego twórczość to w pewnej mierze reakcja na zamęt nowoczesności, próba obrony starego modelu kultury literackiej, kontratak stronnictwa dykcji wysokiej.