Weźmy pod lupę język. Weźmy język, jakim pisze Dehnel i zobaczmy, że na przykład użycie słów slangowych, zwrotów potocznych wychodzi temu autorowi, to prawda, sztucznie, lecz przecież słychać, że on sam czuje tę sztuczność i rozbraja ją, gra nią, sugerując tu i ówdzie wyraźnie, że oczywiście on też może napisać czy powiedzieć np. “Git. Nara” (jak w wierszu “KFC”), ale dla niego to raczej nigdy nie będzie sztuka. Ponieważ sztuką jest w jego rozumieniu stały transfer tradycji w teraźniejszość. Transfer wieczności w codzienność. I to teraźniejszość, to codzienność muszą poradzić sobie jakoś z tym, co z przeszłości (tradycji, wieczności) przeniesione – a nie odwrotnie.

Chociaż nie ma podziału na części, można wyszczególnić właśnie trzy powyższe etapy, różniące się nie tylko w warstwie tekstualnej, ale i również językowej, sensualnej, jak gdyby za pomocą zapisanych słów poeta naginał czytelniczy umysł, aby pewne sprawy podświadomie pomijał, nie zwracał na nie uwagi, póki nie dobrnie do końca. Wracając z powrotem do czytania, zauważamy pewne niuanse, z których “dziecko” mogło nie zdawać sobie sprawy, a które już “dorosły” potrafi poprawnie zinterpretować. Jacek Dehnel manipuluje odbiorcą w efektowny sposób, opowiada historię pewnego dorastania, która nie może wydawać się obca nikomu mającemu za sobą podobne doświadczenia.

Tom wydaje się bardzo zróżnicowany pod względem formalnym, a rozrzut tematów powstrzymuje przed jego jednoznaczną interpretacją. Pojawia się tu wątek dzieciństwa, ale dominują problemy dorosłego świata. Przewijają się obrazy z minionych epok, ale także postacie czy zdarzenia zupełnie współczesne. (…) Wszystko rozgrywa się pomiędzy dwoma biegunami realności, tak jakby poeta próbował czytelnika ostrzec: uważaj, widzu, jaki obraz rzeczywistości powstaje w twojej głowie; przemyśl, czy rewolucja informacyjna ułatwia dostęp do prawdy, czy może raczej cię od niej oddala; zważ wreszcie, czy pomieszanie języków pomaga ci się komunikować, czy też raczej wprowadza zamęt.