Języki obce ostatecznie zatwierdzają rozpiętość dykcji Dehnela, tym razem przekonani zostaną także i ci, którzy wciąż widzą autora w dawnym Miłoszowskim nimbie/upupieniu. (…) Poetycki głos Dehnela dojrzał jak, nie przymierzając, Gareth Bale w Tottenhamie, więc wartość „Języków obcych” odpowiednio przewyższa wartość debiutanckich „Żywotów równoległych”, nawet liczonych razem z blurbem Czesława Miłosza.

Zbiór wierszy Języki obce został precyzyjnie skomponowany. (…) Jacek Dehnel operuje w Językach obcych obydwoma idiomami polszczyzny, konwersacyjnym i konwencjonalnym, potocznym i literackim, naturalnym i sztucznym (od słowa „sztuka”). Inspiruje się jednako tym, co usłyszy na ulicy, jak i tym, co przeczyta w bibliotece.

Zwodzenie czytelnika, któremu mogło się wydawać, że przewidział już ciąg dalszy, przełamywanie tonu, poetyka kontrastów obecne są zarówno w poszczególnych (choć nie wszystkich) wierszach z Języków obcych jak i w całym starannie skomponowanym zbiorze. Język wysoki sąsiaduje z kolokwializmami. Liryzm z groteską.

Trudno nie dostrzec w Językach obcych powtarzalności tematów czy motywów, próby uchwycenia zdarzenia przez dokładne rozpoznanie najmniejszego wycinka rzeczywistości, który za chwilę umknie. Powtarzalność Dehnela nie zakrawa jednak o nudę, bo wszystko przepracowane, przemyślane i przedstawione zostaje raz jeszcze – inaczej.(…) W pełnej krasie ujawnia się w Językach obcych rzemieślnicza – i nie ma w tym określeniu nic obraźliwego – praca Dehnela, który zamyka opowiadane historie w rozmaitych formach poetyckich, a za cel stawia sobie oddanie czytelnikowi tekstu doskonałego, pełnego, wykluczającego istnienie sztampowych opozycji i łatwych rozwiązań.

Poezja Jacka Dehnela to twórczość często kwalifikowana jako nawiązująca do klasyki poezji. Dbanie o brzmienie, rytm, dobór słów – wyrazów, znaczeń i wieloznaczności, świadczą, co nie jest odkryciem, o doskonałości warsztatu piszącego, o przemyślnym działaniu autora.(…) po tom Języki obce można (…) sięgać jak po diaskop, choć leży, bez szansy na warstwę kurzu, na najwyższej półce.

Nie znaczy to jednak, że jest Dehnel poetą tematów klasycznych. Nic z tych rzeczy. W jego wierszach sporo humoru, czego dowodem cykl sześciu wierszy tytułowych Języki obce, w jego wierszach przegląda się współczesna rzeczywistość, czego znów świadectwem cykl Mały śpiewnik piosenek miłosnych dla średnio zaawansowanych. Dobre wrażenie robi także cykl Plankty sławiącego boleść powstałe z inspiracji rozmowami z trzyipółletnim chłopcem, synem przyjaciół. Języki obce są bardzo dobrze skonstruowanym tomem wierszy. Nie sposób nie przegapić ani wiersza otwierającego kompozycję całości Przed zdaniem, ani wiersza bez tytułu zamykającego i puentującego całość, rozpoczynającego się znamienną konstatacją „Jakby / byt dzień do opisania i nie było pointy”. Nie ulega wątpliwości, że Jacek Dehnel to poeta pełną gębą, jeśli można się tak wyrazić.

Jeżeli konsekwentnie interpretację tomiku Dehnela poprowadzimy traktem języków, okaże się, że oprócz języków narodów, kultur i sztuki istnieją języki jeszcze bardziej hermetyczne – zakodowane w tradycji dawnych gatunków. (…) Paradoksalnie Językom obcym nie można odmówić tonu osobistego, wręcz intymnego. W tej różnorodności panuje bowiem porządek poetyckiego cyklu, w którym przewodnikiem jest konsekwentnie ten sam bohater, skłaniający czytelnika do ciągłych intelektualnych translacji.

Jak pisać o szczęściu, szczególnie w miłości, skoro przywykliśmy do rozpatrywania jej jako ludzkiego dramatu? Jak opisywać dzieła sztuki? Okazuje się, że są one z krwi i kości, że każde z nich tworzy własną narrację. Poeta ma za zadanie wydobyć je na wierzch i pozwolić im mówić.