O wartości książki poetyckiej, moim zdaniem, świadczy przede wszystkim to, czy nadaje się ona do wielokrotnego użytku. Duchy dni bezsprzecznie są książką wielokrotnego użytku, tak samo jak zjawy wywołane przez autora, które zagoszczą z pewnością w niejednym śnie, również tym na jawie.

Suska od zawsze był poetą powtórzeń, więc forma wymagająca kopiowania całych wersów (niechby i w formie nieznacznie zmienionej) jawi się jako wybór tak naturalny, że aż dziw, że nie podjęty wcześniej. Ponadto swoista dynamika trójwersowej strofy, kontynuowanej wprawdzie przez pierwszy rym następnej, ale i stawiającej przed nim pauzę, nakazującej na niego poczekać nieco dłużej niż jest to ogólnie przyjęte, w przypadku Suski ma akurat błogosławiony walor.

Na to, że są urządzeniami treningowymi w eschatologicznej siłowni, wskazuje forma tekstów z Duchów dni. Wiersze Suski zawsze pracowały w sposób typowy dla rozmaitych wyciągów i sztang (regularne rymy, metrum itp.), ale w tegorocznym tomie pojawia się całkiem nowa forma – nieco zwichniętej vilanelli.

Suska pracuje w powtórzeniach, które nadają wierszom kontemplacyjno-medytacyjny charakter. Figury śmierci powracają u niego w różnych układach, wchodząc w rozmaite relacje z obrazami życia. Wiele mówi się tu o świetle i powietrzu, ale chodzi o światło, jakim świecą zmarli, i o powietrze, w którym jest mało tlenu…

Suska to poeta zraniony czasem i jego przemianą, szczególnie czuły – jak Jarosław Mikołajewski – na naszą śmiertelność, ranliwość, cielesność, doznanie życia, które przemienione słowem znaczy już coś innego niż “wtedy” i niż “teraz”. Pięknie i obsesyjnie zafascynowany naszym tu bytowaniem, zdarzeniowością nietrwałą, incydentalnością istnienia, której codzienną dawną prozę przekształca w nowe, tajemnicze sensy.

Dariusz Suska ponownie udowodnił, że jest poetą śmierci, piewcą jej mrocznych tajemnic, wrażliwym tropicielem jej obecności, posłusznym wykonawcą jej cichych poleceń.

Duchy dni Dariusza Suski to książka przede wszystkim o czasie. Przeszłość tutaj istnieje w teraźniejszości, a teraźniejszość jest przeszłością. Dzieciństwo współistnieje ze śmiercią, a życie graniczy z nieistnieniem. Cały świat Suski wydaje się być zamglony, niejasny, na poły realny, na poły zaś wyobrażony. Jak mantra powracają w tomie motywy wody i ognia, bieli i czerni, ciał i duchów, światła i ciemności, kształtu i całkowitej amorficzności. Cykliczność przejawiająca się w tych wierszach nawiązuje również do świata przyrody, którego w tomie nie brakuje; Duchy dni Suski to wyraźny ukłon w stronę filozofii buddyzmu. 

(…) tom poety, który na tyle przekonująco wykorzystał naturę powtórzeń i nieodparte wrażenie pustki (ona jest) dookoła punktów padania dowolnego światła, że Duchy dni stały się moją ulubioną napisaną przez niego książką. To wszystko momentami może nużyć – niby dlaczego nie miałoby nużyć – ale cenię sobie Dariusza Suskę za znalezienie jakiejś heroicznej odwagi świadczenia o tym, co (tylko na pozór) chciałoby się wypchnąć, zniknąć i zostawić zapomnieniu. Także w tym, co określiłbym wymiarem etycznym, uważam autora Wszystkich naszych drogich zakopanych za postać heroiczną. Nie inaczej. Wychodzenie poza samego siebie jest czynnością heroiczną.