W książce mamy cichą, niekonwencjonalnie, z maleńkich zdarzeń, słów, znaków, kadrów, skonstruowaną rzeczywistość, w której mąż i żona zaczynają opowiadać sobie siebie od nowa. Opowiadają sobie życie, którego nigdy, będąc tuż obok siebie, praktycznie od dzieciństwa (znali się od maleńkości), nie poznali. Po latach wspólnego życia w zapomnianym hoteliku zaczynają pisać do siebie listy. 

Warsztat twórczy Natalki Śniadanko bardzo przypomina styl Austriaczki Ingeborg Bachmann, z jej klasyczną strategią przedstawiania przestrzeni za pomocą “śladów pamięciowych”, a także stwarzania prywatnej topografii “krajobrazów myślowych” dzięki mechanizmowi wspomnień.