Linijka po linijce

Zacznę od tego, że ten tekst chciałoby się czytać na głos i, obowiązkowo, bez pośpiechu. Historia o skomplikowanych relacjach małżeństwa, które trafia do zagubionego w tajemniczym lesie hotelu, jest godna scenariusza hollywoodzkiego horroru, jednak Natalce Śniadanko udaje się wyrwać z tej, zdawałoby się, beznadziejnej pułapki, pozwala nam dostrzec dziwny i zachwycający rozwój fabuły, która wciąga do wewnętrznego świata bohaterów.

Tekst, prawie pozbawiony dialogów, czasem przypomina niefabularny splot wspomnień, dziecięcych kompleksów i fobii, które przemieniają się w realne problemy w dorosłym życiu rozmyślań i dygresji. Doczytawszy powieść do końca, przekonujemy się, że fabuła jest zbudowana umiejętnie i nietypowo – historia rozgrywa się w listach, które małżeństwo pisze do siebie, mieszkając w jednym hotelu, obok znajduje się jedynie cmentarz, gdzie czeka na kogoś bezimienny nagrobek.

Każdy list, który otrzymują bohaterowie od dyrekcji hotelu, pozwala wstąpić na nowy poziom swobody i samoświadomości, właśnie w taki sposób zakochani dokładnie przekazują i poznają swoje problemy i braki w relacjach, czasem niby spowiadając się przed sobą i partnerem. Ich stosunki, przypominają „owadzią huśtawkę” [tak można by dosłownie przetłumaczyć tytuł książki], drżące pajęczyny między drzewami, widoczne pod słońce albo pod uważnym spojrzeniem autora, z każdym nowym listem stają się one mocniejsze i stabilniejsze. Takie zadumane, prawie medytacyjne podejście do tekstu, w którym ukryto dramatyczny i naprężony fabularny nerw, z pewnością pozwoli delektować się nim różnym czytelnikom, a współczesnej ukraińskiej literaturze zapewni nowy poziom.

Żaden szczegół nie umyka pisarce, a czytelnik linijka po linijce, wstrzymując oddech, śledzi, jak dwójka zakochanych ludzi, walcząc z problemami, smutkami i zdradami z przeszłości, powoli, ale stopniowo, dąży do wzajemnego zrozumienia i happy endu.