Okrzyk­nię­ta „pierw­szą węgier­ską powie­ścią #MeToo” i uho­no­ro­wa­na Nagro­dą Lite­rac­ką Unii Euro­pej­skiej, jest „Magne­tycz­na góra” przede wszyst­kim wni­kli­wą dia­gno­zą spo­łecz­ną Węgier deka­dę po trans­for­ma­cji. Obraz spo­łe­czeń­stwa, podzie­lo­ne­go od stu­le­cia na dwa skon­flik­to­wa­ne ugru­po­wa­nia – kon­ser­wa­ty­stów zwią­za­nych z kla­są ludo­wą i miej­skich libe­ra­łów – zosta­je nakre­ślo­ny na przy­kła­dzie losów głów­nych boha­te­rek: pocho­dzą­cej z pro­le­ta­riac­kie­go osie­dla Békásme­gy­er stu­dent­ki Réki oraz wywo­dzą­cej się z buda­pesz­teń­skiej inte­li­gen­cji Eni­kő, któ­ra pro­wa­dzi na uni­wer­sy­te­cie zaję­cia z kry­ty­ki femi­ni­stycz­nej. Powieść psy­cho­lo­gicz­no-oby­cza­jo­wa o byciu kobie­tą w świe­cie rzą­dzo­nym przez męż­czyzn, kry­ty­ka zmur­sza­łe­go sys­te­mu aka­de­mic­kie­go, a do tego nar­ra­cja cią­żą­ca od reali­zmu ku sur­re­ali­zmo­wi – to magne­tyzm, któ­re­mu nie spo­sób się oprzeć!