Dzieło poetyckie autora Życia na Korei rozwija się imponująco. Dlatego “Najryzykowniej” jest już dzisiaj w dużej mierze książką historycznoliteracką. Czytanie nowych wierszy Andrzeja Sosnowskiego w perspektywie takich tekstów jak „Apel poległych. O poezji naiwnej i sentymentalnej w Polsce” czy „Jeszcze o konfucjańskim ukłonie Goethego w Cieplicach”, świadczy o tym bardzo dobitnie. To książka świetnie, choć w skrócie, pokazująca, z czym potykała się przez ostatnie dwie dekady nasza najbardziej wysunięta placówka poetycka. Znakomita lekcja braterstwa i stylu w literaturze.

O każdym z twórców Sosnowski wypowiada się ciekawie i odkrywczo. A kiedy łączymy ze sobą poszczególne szkice, otrzymujemy kanon poezji dwudziestowiecznej, tak światowej, jak i polskiej. (…) Ale sztukę krytyczną Sosnowskiego należy też uznać za interesujące uzasadnienie własnej poezji.

Książka Andrzeja Sosnowskiego kreśli mapę pewnej doszczętnie paradoksalnej przestrzeni, która pozostaje w ścisłym związku z najsłynniejszą dychotomią: być, nie być. Ten obszar zawiera w sobie obydwie skrajne opcje, a także ich dialektyczny romans. Trudny romans: mówi się o czerwiu, który ukochał gwiazdę. Z katastrofalną wzajemnością! Ich niemożliwa miłość napędza serię poetyckich zdarzeń obejmującą czasy i miejsca tak odległe jak elżbietańska Anglia; tak bliskie i swojskie jak współczesne nam Puławy. Jednakowoż, ta poetycka “tradycja”, czy raczej “antytradycja” nie wpisuje się w żadną seryjność. Nie konstruuje trwałych konstelacji. Bo idzie się “dokądkolwiek” i zawsze trafia na cel. Nasze odniesienie kartograficzne jest zatem tylko kwestią retoryki. W istocie płaskość i dwuwymiarowość mapy to jakości sprzeczne z charakterem zdarzenia, jakim jest “Najryzykowniej”. Tę książkę trzeba czytać, być może nie trzeba czytać prawie żadnych innych książek. 

Andrzej Sosnowski, pisząc “Najryzykowniej”, faktycznie wyprowadza czytelnika ponownie w przestrzeń ontologicznej niepewności, która najpełniej wyraża się w tekstach “ciemnych”, “niezrozumiałych”, “ryzykownych”. W tekstach nienacechowanych, nie będących funkcjonalną trybuną manifestowania się gładkich i zwyczajowo banalnych prawd. Sosnowski wie, że “nazwane przestaje być groźne” i dlatego najryzykowniej w świecie literatury pseudonimuje jeszcze ryzykowniejszy świat pozaliteracki.