Za główny przedmiot swoich zainteresowań w wypadku Nieostrych widzeń autorka obiera… przedmiot, choć może bardziej precyzyjnym określeniem byłoby w tym wypadku “narzędzie”. Pamiątki, gesty, dźwięki i anegdoty, czyli wszystko, co użyteczne, aby zestalić  rozproszone elementy naszej osobowości. Nadużyciem byłoby niewątpliwie stwierdzenie, że opowiadania Jakubiak są przykładem literatury pamięci. Mimo niebagatelnej roli, jaką odgrywają tutaj gromadzone z pieczołowitością skrawki (w sensie dosłownym, jak i przenośnym) pozostałe po przeszłych wydarzeniach, doświadczanie teraźniejszości nie zostaje całkowicie zmarginalizowane.

W prozie Katarzyny Jakubiak nieostre pozostają przede wszystkim uczucia, zwłaszcza te bolesne, które autorka tak zgrabnie oplata poetycką nicią, że ostatecznie jawią się one jedynie jako “rozmyty szary kształt uchwycony kątem oka”.      

Katarzyna Jakubiak doskonale dawkuje czytelnikom sposób mówienia między innymi o obcości i wyobcowaniu, (…) o kulturowych i społecznych rolach kobiet i mężczyzn. Bohaterami opowiadań są przede wszystkim kobiety – wykształcone, zazwyczaj materialnie ustabilizowane trzydziestolatki – którym towarzyszą mężczyźni, nie odwrotnie. Najciekawszym jednak pisarskim zabiegiem pojawiającym się w kulminacyjnym momencie opowiadania jest zestawienie wątku poronienia z przywiezieniem do domu przez partnera bohaterki mięsem zabitej sarny.

Nieostre widzenia pełne są scen zaskakujących, czasami zabawnych i napisanych z dużym poczuciem humoru (wyraźnym, zwłaszcza gdy autorka porusza kwestię amerykańskiej tożsamości narodowej), a też dramatycznych i groteskowych. Robi wrażenie kunszt opisu niektórych scen erotycznych.

Debiut Jakubiak składa się z paru opowiadań o tożsamości, Ameryce i zwykłej codzienności i ma przemyślaną konstrukcją. Nad wszystkim krąży widmo lęku przed niedostatecznym opisaniem – teksty są nadszczegółowe, a zarazem rozproszone. Bardzo sprawnie napisany tom – potraktowałam go jako zachętę i będę czekała na kolejne publikacje.