Przeszłość i przyszłość zderzają się w tym debiucie, wychodzenie z pewnego wieku i wchodzenie w wiek niepewny, z młodości wczesnej w młodość zaawansowaną. (…) Z przynależnością do grupy wiekowej – jak i do dekady, jak i czasem jeszcze do rocznika – wiąże się zestaw obowiązków (albo i przywilejów), opowieść o wieku, opowieść o dekadzie to opowieść o tożsamości. Trojanowski w debiutanckiej książce przedstawia się w perspektywie historycznej, społecznej i artystycznej – między przeszłością a przyszłością jest to „teraz”, jest to „pomiędzy”, ten czas zawieszenia, a może i postoju, z którego i o którym pisze. Parkowanie, ale pod ziemią, widać u Trojanowskiego, bo tylko tam możliwe są spotkania: pod powierzchnią jest życie, takie alternatywno-undergroundowe, tam kryje się (jak w dystopii) szansa na schronienie dla współczesnych ludzi zrośniętych z miastem, z jego tkanką, jego blokami i maszynami, dla ludzi, którzy sami dla siebie są całym miastem.