Ilekroć czytam wiersze Tkaczyszyna-Dyckiego, targają mną na przemian podziw i oburzenie. Podziw – ponieważ teksty te uwodzą, oburzenie – bo uwodzą. Rzekłbym: odwrotnie proporcjonalnie do stopnia ich zrozumienia. Zupełnie jak z serialem Twin Peaks; będąc w podstawówce oglądałem każdy odcinek z zapartym tchem, nieważne, że nie wiedziałem, o co chodzi: liczyła się atmosfera mrocznej tajemniczości.

Wiersze te okazują się odporne na dociekliwość oraz interpretacyjny koncept. Z tego powodu to samo, co w jednym przypadku sprawia wrażenie egzystencjalnego horroru, za moment (lub komu innemu) może wydać się żartem albo częścią przemyślanej strategii…

Z wersu na wers Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki radykalizuje swój poetycki projekt. Owa radykalizacja polega na nieustannie podejmowanych wysiłków ostatecznego, totalnego wyrażenia wewnętrznego świata i pękniętej podmiotowości, próbach konsekwentnie zmierzających do zanotowania w artystycznie dopracowanym fragmencie krytyczności doświadczenia, z drugiej strony niezwykłego zagęszczenia języka, który byłby maksymalnie czuły na egzystencjalny konkret, ale także odkrycia przez twórcę: języka-fantazmatu, otwartego na swobodny przepływ sensów, oraz języka-ikony, pozostawiającego czytelnika z tajemnicą, z niepokojącym przeświadczeniem o istotności tragicznej strony istnienia.