Gdy­by ktoś pytał o twór­cę, któ­ry w ostat­nim ćwierć­wie­czu pisał o poezji naj­bar­dziej gor­li­wie i docie­kli­wie, wie­lu czy­tel­ni­ków odpo­wie­dzia­ło­by: to Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki. Nikt nie spraw­dzał jej gra­nic – na samym sobie, po kres, śmiesz­ność i obłęd – rów­nie dotkli­wie jak „Dyciu”. Nikt nie dema­sko­wał zbru­ka­nia poetów rów­nie bru­tal­nie i nikt z podob­ną deli­kat­no­ścią nie odsła­niał czy­sto­ści samej poezji. W wybra­nych przez auto­ra 25 wier­szach docho­dzi też do innych obna­żeń: język docie­ra do ciem­no­ści mat­czy­nej schi­zo­fre­nii, do roz­sz­cze­pie­nia zazna­cza­ją­ce­go histo­rię naro­dów (ukra­iń­skie­go i pol­skie­go) oraz kon­kret­nych rodzin, do szcze­li­ny, gdzie nic nie moż­na ukryć i pozo­sta­je tyl­ko bez­rad­ność. To wła­śnie tam – jak poka­zu­je przej­mu­ją­cy zbiór Dyc­kie­go – „koń­czą się możliwości/ i zaczy­na opo­wieść”.