Oulipowskie eksperymenty, gięcia języka i rozrzucanie foremek, a z drugiej strony wyraźnie wyczuwalny rytm i pulsowanie, tak muzyczne i tak wpadające w ucho, to wszystko buduje poetykę Jakuba Wojciechowskiego. Dostajemy debiut dojrzały i przemyślany, miejski w esencji, różnorodny w formie, ubogacony rekwizytami swojskiego popu (“aquafresh”, “pola raksa”, “na wspólnej”) nadającym wierszom soczystość raperskiej nawijki. Duch Sosnowskiego się unosi, ale nie przydusza innych tropów, kontekstów i nawiązań, i co najważniejsze wyraźnego głosu samego Wojciechowskiego. Książka równa i niezła, nie pozostawiła obojętnym, ale i nie zabrała dziewictwa. Choć jednak muszę przyznać – “potrącił mnie / jeszcze nie doszedłem do siebie” (J. Wojciechowski, “na wspólnej”).

Wyobraźmy sobie pudełko gry dla dowolnej liczny osób (w wieku umożliwiającym (o)czytanie), pudełko, po otwarciu którego ukazuje się naszym oczom zbiór plansz, pionków, tabel, dwunastościennych kostek… I szukamy instrukcji, której nie ma… Takie właśnie są wiersze Jakuba Wojciechowskiego. Kapryśne, nieprzewidywalne, drwiące z czytelnika i czasem z samego zjawiska czytania. Z jednej strony odwołujące się do awanturniczych gestów dadaistów, z drugiej zaś do barokowych tradycji poezji obrazkowej. Namierzanie sensów płynących podziemnymi korytarzami pomiędzy tekstami daje odbiorcy najwięcej satysfakcji. Rozkoszowanie się długą frazą, szukającą rytmu i podkładu. Historie intymne i pokoleniowe zawołania. Tworzenie własnych “instrukcji obsługi” tego ciekawego tomiku. 

Pamiętam jak czytałem senne porządki, jeszcze wtedy w postaci roboczej, w Kołobrzegu, na warsztatach poetyckich. Uderzyła mnie wtedy “mocna nuta” pobrzmiewająca w tej poezji. Konkret, twardość, niekiedy przechodzące w brutalność. Przy całej tej aurze antyczułostkowości, antysentymentalizmu i powiedzieć można wręcz antysubtelności, jest to poezja pełną parą, poezja, można powiedzieć, co się zowie. Rafał Grupiński nazwałby ją pewnie “poezją szorstką”. Wojciechowski ma świetny warsztat i dokładnie wie, co chce powiedzieć. Nie owija w zbędne ozdobniki. Metafory są tam precyzyjne, a przy tym świeże i oryginalne jak błysk twardego pioruna na ciemnym niebie. 

Książka Jakuba Wojchowskiego to notatnik stołecznego flâneura, zestaw poręcznych map i kolekcja cytatów ze szlagierów. A przede wszystkim – dużo świetnej poezji. Wydaje mi się, że poezja ta bardzo nie chce być papierowa, tak, że czytając ją ma się ochotę – zamiast wyjeżdżać do Dublina i kroczyć śladami Leopolda Blooma – przejść się po Warszawie tropem Wojciechowskiego. To bardzo odświeżające doświadczenie. Po końcu popu – senne porządki.