Odejdę już lepiej od tych wierszy. Czytam je i czytam, wchodzą mi przełamując wszystkie zasieki, ustawiane latami punkty oporu, przejmują czymś, co trudno nawet nazwać. Urzekają. Niesłychanie mocno. A ja inaczej przecież pojmuję poezję. Tak mam. Siła Sosnowskiego polega na tym, że potrafi “trafić” czytelnika na wielu poziomach równocześnie…

Przygotujmy się więc na wyprawę dość wyrafinowaną: Sosnowski jako przebiegły czarnoksiężnik i mag zamieni czytelnika w szekspirowskiego osła i popędzi na nim w dal…

Gdybyż ta poezja tak nie łudziła swoim podobieństwem do rebusa… Bo choćby rola cytatów i krypto-cytatów, pełno ich tu wszędzie, w Taxi zadziwiająco dużo aluzji do Mickiewicza. (…) I trzeba uważać, bo drogowskaz, jaki te cytaty tworzą, najprawdopodobniej został przez jakiegoś turystę-wandala przekręcony.

Iluż będzie takich śmiałych, co będą te Taxi gonić i gdzieś po drodze padną, odejdą od lektury; smutni, bo ponieśli kolejną klęskę, nie umieli sobie poradzić (poddali się!). Ale ci, co przetrwają, będą niezwykle szczęśliwi, jak po dalekiej, orientalnej podróży. Taksówką, oczywiście.