Antropologia poetycka zawarta w piosenkach wykonywanych przez Lecha Janerkę jest wyrazem troski o ludzki rozum, rockowa energia pozwala wspaniale wyrazić emocje i myśli wrocławskiego artysty, który z całych sił próbuje uratować człowieka od głupoty i niewoli.

Są książki, na które czeka się latami. Nienapisane, niewznowione lub niewydane. Dzięki Filipowi Zawadzie i Biurze Literackiemu zapisana została kolejna biała plama polskiej literatury – Śpij Aniele mój / Bez kolacji to wybór tekstów oczekiwany i potrzebny. To lektura, na którą czekaliśmy długo, ponieważ Janerki inaczej się słucha niż czyta. W piosenkach często umyka sens słów, nie wyłapuje się akcentów a treść jest przysłaniana przez dźwięk. Czyta się zdecydowanie wolniej, z namysłem. Da się zauważyć, że nawet znaki przestankowe mają swój ukryty sens. 

Słowa “piosenki” nie istnieją bez muzyki, i tym bardziej nie istnieją, im lepiej są napisane. W dobrej “piosence” tekst zrasta się z muzyką na stałe. Dlatego nie istnieje żadna “poezja rocka” – istnieje poezja i rock (…) A siła testów Janerki leży nie w jego walorach ściśle literackich, choć z płyty na płytę dbałość o stronę literacką widać coraz wyraźniej, ale w ich swoistej… bo ja wiem? Ideografii? Na pewno tekst Janerki dociera do głowy innymi kanałami niż kicze Olewickich Mogielniczów.

Lech Janerka dopracował się w tworzeniu tekstów piosenek własnego, niepowtarzalnego stylu, którym posługuje się tak samo sprawnie w utworach o uczuciach, jak i w refleksjach quasi-filozoficznych, Zdarza się, że ów styl staje się tak osobisty, że zbliża się go dranic idiolektu (w takich chociażby słowach jak “figurole”, “absolulu”, czy (…)”bultarga”). Niewykluczone, że mamy tu do czynienia przypadkiem całkowicie intuicyjnego dotarcia do optymalnej formy literackiej, która jednocześnie tradycyjnie pojmowanej literackości zaprzecza.

33 teksty wybrane przez Filipa Zawadę, muzyka, poetę i prozaika z pokolenia, które na Janerce się wychowywało, widać czarno na białym, że przynajmniej dla paru kawałków wypada zarezerwować dla niego miejsce także w historii literatury. (…) Tekst „Ta zabawa nie jest dla dziewczynek” to jeden z najlepszych wierszy o stanie wojennym, z którego tak niewiele dobrych wierszy nam zostało.

Naczelna wydaje się u Janerki obsesja wojny, zabijania, terroru, przemocy, bardzo silnego uzależniania jednych ludzi przez drugich. Przytłaczający jest prymat tematyki wojennej, szeroko zwykle rozumianej, nad zagadnieniami natury osobistej czy egzystencjalnej.

Jest taki muzyk, któremu po prostu wierze, choć on sam za muzyka się nie uważa. Obracam jego teksty na wszystkie strony – i nie ma w nich dziur.

Śpij aniele śpij / Bez kolacji ma dla mnie przede wszystkim wartość sentymentalną. I dopiero teraz, widząc teksty Janerki czarno na białym, dociera do mnie, że można o nich myśleć w kategorii poezji. Mało przyjemnej w odbiorze, bo niepokojącej i drażniącej, ale robiącej duże wrażenie – być może za sprawą niebagatelnych skojarzeń, hasłowego ujęcia tematu, a może za sprawą mrocznego klimatu.