Opo­wieść o Vio­li, dziew­czyn­ce, któ­ra gra w pił­kę noż­ną, jeź­dzi na hulaj­no­dze i uwiel­bia ubie­rać się na Nie­bie­sko. Vio­la zapi­su­je nazwy kolo­rów wiel­ką lite­rą, bo kolo­ry są dla niej jak ludzie – każ­dy jest jedy­ny w swo­im rodza­ju. Nie wszy­scy jed­nak się z nią zga­dza­ją, zwłasz­cza doro­śli. Wie­lu twier­dzi, że ist­nie­ją rze­czy tyl­ko „dla chłop­ców” i tyl­ko „dla dziew­czy­nek”. Vio­la nie rozu­mie tego podzia­łu. Pew­ne­go dnia pro­si o pomoc tatę, któ­ry jest mala­rzem i na kolo­rach zna się jak mało kto. W inspi­ro­wa­nej roz­mo­wa­mi z cór­ka­mi opo­wie­ści wło­ski pisarz Mat­teo Bus­so­la oma­wia ste­reo­ty­py doty­czą­ce płci, patrząc ocza­mi Vio­li, któ­ra dosko­na­le wie, kim jest i kim chce być w przy­szło­ści. Książ­ka, uka­zu­ją­ca siłę wypły­wa­ją­cą z odmien­no­ści i wagę posza­no­wa­nia róż­nych per­spek­tyw, jest prze­zna­czo­na dla wszyst­kich, któ­rzy chcą nadać swo­je­mu życiu samo­dziel­nie wybra­ne bar­wy.