Krzysztof Jaworski tworzy prozę strasznie śmieszną i potwornie prawdziwą (i lirykę zresztą też). Wyobrażam sobie, że czyni to z kamienną twarzą i piórem, które nie drgnie w dłoni, choć zapewne raczej nieomylnymi trafieniami naciska klawisze komputerowej klawiatury. Swój zabójczo klarowny styl destyluje z wziętych w obroty kalek myślowych, będących niezbywalnym elementem dziennikarskich gotowców tekstowych i z wyświechtanych frazeologizmów umysłowo-tekstowych swoich współsióstr i współbraci znad Wisły i Odry.

W wywoływaniu śmiechu Jaworskiemu bardzo trudno dorównać. Wartości poznawcze jego krótkich próz także są niczego sobie. Świat z tych próz może do najładniejszych nie należy, ale bardzo ładnie został opisany. Nasz śmiech podczas lektury chwilami może zabrzmieć niezdrowo, ale za to po zamknięciu książki zdrowsi będziemy.

Imponuje chłód podania przebłyskujących fraz, których jakość znam dobrze z wierszy serwowanych przez Jaworskiego. Ostrość widzenia świata przedstawionego i szybkość ironicznej migawki nie opuszczają również prozy autora Czasu triumfu gołębi. Jak dla mnie to gorzka, cholernie czujna książka o tak zwanej rzeczywistości w polskim wydaniu i inercji, która trawi nas – znaczy się społeczeństwo.

Krzysztof Jaworski robi literaturę pod sklepem. Podgląda zmęczonych życiem mieszkańców pewnego osiedla, miejscowych pijaczków, a także wąchających klej nastolatków. Pociąga go banał we wszelkich możliwych formach. Banalne życie, banalne rozmowy, banalne cierpienie i banalna śmierć. Przestańmy się wreszcie mamić opowieściami humanistów o sercu i rozumie – ludzie to stworzenia prostoduszne, bezmyślne i płytkie, a ich los nie jest zapisany w gwiazdach, lecz wyznaczony przez przypadek.